ای کاش همه فرصت ها به گل سرخ می پیوست.ای کاش مردم برای تولد یک حرف شادمانی می کردند.ای کاش من و تو در اسمان راه می رفتیم و از ماه نورانی تر می شدیم.چه می توان گفت از ان همه کلمه ای که در کناره ی صدای تو خاموش ماندند؟و از ان همه عاشقی که شیرین را نمی شناختند و از ان همه پایی که با کویر اشنا نبودند و از ان همه دستی که به تیشه ی فرهاد نرسیدند.ای کاش همه ی نفس ها به تو می رسید و همه ی اشک ها از نام تو سرچشمه می گرفت و همه ی خنده ها با یاد تو طنین می یافت.ای کاش من بی اندوه تو،به سر نمی بردم.ای کاش من بی لبخند تو شب را به صبح نمی رساندم.اه!چه روزها که در پی تو همه ی کوه ها را پشت سر گذاشتم و چه شب ها که در فراق تو به ماه خیره شدم.وقتی به ماه نگاه می کنی مرا بیاد بیاور!وقتی ستاره ها را در ایوان تاریک خانه ات می شماری نام مرا زمزمه کن!زیرا من خیلی با ماه و ستاره ها درباره ی خوبی تو سخن گفته ام.خیلی از رازهایم را به انها گفته ام.من همان کسی هستم که در تنهایی تو را در قایقی سوار بر دریا می بینم.

کاش می شد بدانی همیشه                       خنده ات مثل رنگین کمان است

کاش می شد بدانی که قلبت                      روشن و زنده چون اسمان است

کاش می شد برایم بخوانی                         شعرهای قشنگ خدایی

زندگی بی تو جایی ندارد                              مرگ احساس یعنی جدایی

چشم تو مثل چشمان خورشید                    رنگ قلبت چو رنگ بهاران

خنده ات حس خوب سرودن                       اشک هایت چون الماس و باران

کاش می شد بدانی همیشه                       مهر تو در دلم جاودانی است

با تو بودن برایم همیشه                            بهترین،بهترین زندگانی است

کاش می شد بدانی همیشه                       خنده ات مثل رنگین کمان است

کاش می شد بدانی که قلبت                      روشن و زنده چون اسمان است

کاش می شد برایم بخوانی                         شعرهای قشنگ خدایی

زندگی بی تو جایی ندارد                              مرگ احساس یعنی جدایی

چشم تو مثل چشمان خورشید                    رنگ قلبت چو رنگ بهاران

خنده ات حس خوب سرودن                       اشک هایت چون الماس و باران

کاش می شد بدانی همیشه                       مهر تو در دلم جاودانی است

با تو بودن برایم همیشه                            بهترین،بهترین زندگانی است

دوست ندارم شب تمام بشود.دلم می خواهد ستاره ها همیشه در اطرافم باشند و ماه چراغ خلوت تاریک من باشد.دوست ندارم سپیده سر بزند و افتاب بیاید.دلم می خواهد شب یکریز و پیوسته ادامه داشته باشد.دلم میخواهد همه ی رنج ها را فراموش کنم،همه دردها،هراس ها،دغدغه هاو غصه ها رادور بریزم.دلم می خواهدفقط تو باشی و عطر تو اسمان ها را بشوید. واقعا دوستت دارم برایم از هر چیزی عزیز تر هستی. دلم می خواهد زمان بایستد، زمین میان سیارات دیگر گم بشود و فقط تو پیدا باشی.دلم می خواهد همه ی شیشه ها و ایینه هافقط تو را نشان بدهند،همه ی قناری ها به یاد تو بخوانند و همه کودکان به نام تو لب باز کنند.دوست ندارم شب تمام بشود.حیف است این خلوت ساده به هم بخورد.دلم می خواهد من باشم و کاغذی وخودکاری که فقط نام تو را بنویسد.چه کسی گفته است صبح خوب است؟اگر شب نبود ستاره ها نمی خندیدند و چشمان من هرگز ماه را نمی دید.اگر شب نبود یاد تو را کجا باید می بردم؟دلم می خواهد امشب به هیچ قفسی فکر نکنم. دلم می خواهد ان سوی میله ها باشم،رها و سبک در جاده ای که می اید تا به تو برسد.دلم می خواهد امشب هیچ درختی نباشد،هیچ دریایی،هیچ کوهستانی،هیچ صحرایی و فقط من وتو باشیم.دلم می خواهد امشب من و تو باشیم و چتری که فرشته ها از رنگین کمان برایمان ساخته اند ،بالای سرمان باشد.دوست ندارم شب تمام بشود،امشب هوای دیگری دارم.دلم میخواهد قبل از اینکه صبح از راه برسد،قلبم را با یک گنجشک عوض کنم.دلم می خواهد دست در دست تو در خیابان های سبز بهشت قدم بزنم.نمی دانم تو هم امشب احساس مرا داری یا نه.من دوست دارم امشب با تو بنشینم وچای بخورم.دوست دارم دنیا ناگهان تمام بشود همه بروند،همه خاموش بشوندو فقط من و تو بمانیم و چشمان تو همه جا را روشن کند.

شبی در بستر خود ارمیدم

                                        به رویا جلوه ی روی تو دیدم

چنان محو تماشای تو گشتم

                                      که از هر دلربایی دل بریدم

قسم به لبانت به خون دیدگانت به قشنگی چشمانت به خدای اسمانها به عروس کهکشان ها به زمینی که نشستی به بلندی و پستی به خدایی که می پرستی به چهار فصل هستی به تمام عشق دنیا به تمام ارزوها به سحر به خنده گل به نسیم کوهساران به چمن به دشت و دریا به کمان ابروانت به خدای ارزوها به اهوی رمیده به زمین و اسمان ها به تمام دنیا به کلیموج دریا به قطار کاروان ها به امید ساربان ها به قشنگی دو دیده به کمان روی انسان به حیاط جسم و حیوان به تمام اهل کیهان به خدا اگر بگویم به خدا اگر نخندم تویی اخرین بهارم.

به جوانیم به قلبم به خدای کهکشان ها به خدای اسمان ها به ستارگان روشن به کناره های دریا  به نگاه پر شکوهت به قدم به خاک پایت به کبودی افق ها به سحر به خنده ی گل به سپیدی سپیده به گل وحشی صحرایی به شکوه کوه الوند به پیوند عشق لیلی و مجنون به شب غم جدایی به تمام عشق هستی به زلالی نگاهت به صدای اشنایت به اشک نگاهم به ترانه غمین صدایم تو را دوست دارم تویی اخرین تلاشم تویی عمر جاودانم.

برایت یک سبد احساس دارم        کنارش هم دلی حساس دارم

اگر چه دوستت می دارم اما         کمی در گفتنش وسواس دارم

برای تو می نویسم ،برای تو که معنای باران را از ناودان ها نمی پرسی و هیچگاه با کوه ها قهر نمی کنی.برای تو که پنجره را به خاطر دیدن خورشید دوست داری و به یاس ها به خاطر اینکه بوی یار دارند، احترام می گذاری.من در رسیدن به تو از پروانه ها بی پرواترم.پس چرا از من می گریزی؟ چرا برای چشم هایم نامه نمی نویسی؟چرا دلم را به خانه ات دعوت نمی کنی؟من هر شب برای تو نامه می نویسم و صبح ها قبل از اینکه افتاب به کوچه ی ما بیاید ان را به پای گنجشکی مهربان میبندم تا به تو برساند. برای تو می نویسم، برای تو که از همه ی بهارها به فروردین نزدیکتری.برای تو که از همه ی اردیبهشت ها به بهشت شبیه تری،برای تو که پاییز را دوست داری و زمستان را از خانه ات نمی رانی.برای تو مینویسم،حرف هایم را در برف مگذار و به ایینه ها بگو از واژه هایم روی برنگردانند.برای چشم هایم نامه بنویس.

برایت نوشته بودم همیشه مهرت را در قلبم پنهان می کنم و مطمئن باش که هرگز کسی نمی تواند مهرت را از دل من بدزدد و قفل طلایی رنگی را که بر ان زده ام بازش کند.

دوستت دارم نه برای اینکه خورشید را دوست دارم،دوستت دارم نه برای اینکه عشق را دوست دارم، دوستت دارم نه برای اینکه لبخند را دوست دارم،دوستت دارم برای اینکه می خواهم با خاطرات زندگی کنم،دوستت دارم با صداقت،بی نهایت،تا قیامت.دوستت دارم تا زمانی که پروانه عاشق گل است و ماهی عاشق دریاست،دوستت دارم مثل پرنده ای که به گل عشق می ورزد.دوستت دارم مثل دهقانی که به زمین عشق می ورزد.عشق را دوست دارم به خاطر انتظارش و تو را دوست دارم به خاطر محبتت، گل سرخ را دوست دارم چون رنگ قلب من است ،رنگ قلبم را دوست دارم به خاطر اینکه تو در ان جای داری.تو را چون صبح فردا دوست دارم تو را تا بیکران ها دوست دارم.

امشب اسمان دلم ابری است چه زیباست غم ان را با گریه ای برایت سبک کنم.اشک در استانه چشمانم حلقه زده است و من قایق اندیشه ام را بر خلاف جهت زمان به عقب باز می گردانم که به سرعت باد می گذرد.بگذار اعتراف کنم که از تمامی زیبای ها و ارزوهایم بیشتر دوستت دارم.

عقل می گفت :که دل منزل و ماوای من است

عشق خندیدو گفت:که جای تو یا جای من است

عقل پرسیدکه دشوارتر از مردن چیست؟

عشق فرمود که فراق از همه مشکل تر است

هرگز نخواستم که تو را با کسی قسمت کنم

                                  یا از تو حتی با خودم یک لحظه صحبت کنم

هرگز نخواستم که به داشتن تو عادت کنم

                                اما تو خلوت خودم می گم فقط مال منی 

از جرم عشق،پیش کسم گر چه راه نیست                  یا رب تو اگهی که محبت گناه نیست

ای امده گریان تو وخندان همه کس                             و ز امدن تو گشته شادمان همه کس

امروز،چنان باش که فردا چو روی                                 خندان تو برون روی و گریان همه کس

الهی جلوه ده در دیده اش حیرانی ما را                       بگوشش اشنا کن ناله ی پنهانی ما را

ان روز که تعلیم تو می کرد معلم                                بر لوح تو ننوشت مگر حرف وفا را؟

انقدر با اتش دل ساختم تا سوختم                            بی تو ای ارام جان !یا ساختم یا سوختم

از سر بالین من برخیز ای نادان طبیب                         دردمند عشق را دارو بجز دیدار نیست

از شمع سه گونه کار می اموزم                                می گریم و می گدازم و می سوزم    

امروز که در دست توام مرحمتی کن                           فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت؟

ای که گفتی عشق را درمان به هجران کرده اند           کاش میگفتی که هجران را چه درمان کرده اند

ای اجل روز فراق امد و دلسوزی نیست                      من اگر کشتنی ام بهتر از این روزی نیست

از هجر گر چه نیست بلایی بتر،ولی                          بدتر ز هجران،از غم هجران نمردن است

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت                     و ز بستر عافیت بیرون خواهم خفت

باور نکنی خیال خود را بفرست                               تا در نگرد کی بی تو چون خواهم خفت 

ارزو دارم که یک روز اورم بی غم بسر          ای فلک از امروز محنت های فردا میکشم

اگر به دامن وصل تو دست ما نرسد            کشیده ایم در اغوش ارزوی تو را

از یاد تو دست برنداشتم هنوز                  دل هست به یاد نرگست مست هنوز

گر حال مرا حبیب پرسد گویید                   بیمار غمت را نفسی هست هنوز

اشک من رنگ شفق یافت ز بی مهری یار

                                                  طالع بی شفقت بین که در ین کار چه کرد

انچنان با یاد نامت برده ام خود را ز یاد

                                               کز فراموشی نمی اید به یادم نام خویش

اگر دادم بهای بوسه اش جان                 دو عالم سود کردم زین تجارت

ای بی تو ز زندگیم خشنودی نه              از درد توام امید بهبودی نه

ان روز که دور از تو شدم دانستم!            غم میکشدم ولی به این زودی نه

ان لاله رخ که سوخت دل من به داغ او            روشن بود همیشه الهی چراغ او

ای گل از شکل تو با ناز و خرامت گویم            هر چه گویم همه داری،ز کدامت گویم؟   

                                        هزاران عقده بگشایی اگر بر دامنم ریزی

اشفته دلان را هوس خواب نباشد

                                       شوری که به دریاست به مرداب نباشد

ای عشق خوارتر کن از اینم به کوی او

                                     تا هر که بیندم نکند ارزوی او

تمام راه ها به گیسوان تو ختم می شوند.تمام ابرها در دستان تو به دنیا می ایند و تمام افتاب ها از چشمان تو اغاز می شوند.صدایم را بشنو ای یگانه ای که از همه ی کهکشان ها بالاتر نشسته ای!صدایم را که در اغوش گل ها معطر شده به اتاقت راه بده!کجا به سراغت بیایم؟ای اخرین ارزوی من!در جنگل های انبوه و شرجی شمال یا کوهستان های مغرور غرب؟یا مزرعه های نیشکر؟بی قراری ام را برای که بگویم؟به پیچک هایی که هرگز تا ارتفاع تو قد نمی کشند یا درختانی که دستشان به دامان تو نمی زسد؟از تو فقط با دهان هایی گفتگو میکنم که بارها نام تو را بوسیده اند،با دریاهایی که روز و شب در تو غوطه می خورند،با دل هایی که بوی شیرین فرهاد را دارند.صبح ها که اسمان را ارام تکان می دهی و بر پلک هایمان خورشید می ریزی، با تو حرف میزنم،در حالی که باران ها به دورم حلقه زده اند وحرف هایم را ترجمه میکنند.ای نازنین تر از افسانه های ناگفته!بضاعت من اندک است.هدیه ای برای تو ندارم،جز لبخندهایی که طعم عشق دارد و اشک هایی که از چشمه های ملکوت زلال تر است.گیسوان تو میهن من است.من اهل شمال گیسوان توام.من و شقایق و بالنگ و نارنج همزمان به دنیا امده ایم،در روزی که دست های محبوب تو که لبریز از عشق بودند در تپه های ازل سنبله ها و یاسمن ها را می افریدند ای قشنگ تر از روزهای عاشقی؟ای دلپذیر تر ازساعت های پر تپش انتظار!پیوسته برایت می خوانم بادهایی که بوی گل سرخ می دهد و هر روز نام شیرینتو را می بوسد.

                             نمی سوزی چرا امشب ز داغم

بیا روشن کن اخر کلبه ام را

                           در این شب ها که بی شمع و چراغم

غم امروز و فردای مرا تنها تو می فهمی

پس از تو دست من تنهای تنها شد،عزیز دل!

سکوت دست تنهای مرا تنها تو می فهمی

من ان دریای خاموشم...تلاطم های قلبم کو؟

بیا ای موج غوغای مرا تنها تو می فهمی

زمستانم...بهار من!نگاه مهربانی کن

نگاهی کن که دردهای مرا تنها تو می فهمی

دلم پا بند ان چشم های زیبای تو شد امشب

و این زنجیر بر پای مرا تنها تو می فهمی

در اخر حرف دل مانند اول همچنان باقی است

همیشه حجم غم های مرا تنها تو می فهمی

ای مرگ ! فقط یک لحظه، فقط به اندازه باز شدن پنجره ی عشق،فقط به قدر روییدن نام او بر لبم، فقط...

چرا اینقدر زود امده ای؟فکر می کردم می توانم چند بهار نه صد بهار دیگر باشم و برای گل های میخک و شب بو شعر بخوانم،فکر میکردم می توانم صدها نامه ی دیگر برای چشم های او بنویسم.فکر می کردم می توانم از افتاب بالا بروم و از نردبان شب پایین بیاییم.چرا امده ای! ان هم اینگونه بی خبر و ناگهانی؟ بگذار یک بار دیگر او را صدا کنم،یک بار دیگر به او سلام بگویم،یک بار دیگر به او بگویم:(دوستت دارم) یک بار دیگر به او لبخند بزنم.

ای مرگ!به من فرصت بده،دسته گلی تقدیم او کنم و قلبم را نشانش بدهم.بگذار دمی در قلب او زندگی کنم! من هنوز همه ی مهربانی های او را کشف نکرده ام!هنوز از کوچه های دلشوره نگذشته ام. هنوز از صدای او مست نشده ام.ای مرگ!بگذار پیراهنی از ابر بپوشم وباران بشوم. بگذار در جزیره ای متروک نامش را روی صخره ای گمنام حک کنم.بگذار با اب های سرگردان در کنار خانه اش جان بدهم.

ای مرگ!ارام!بگذار یک بار دیگر شعرهایم را در اینه نگاه کنم!بگذار یک بار دیگر عطر او به درونم سفر کند! بگذار یک بار دیگر در مقابلش بایستم ودر ستایش خورشیدی که در قلبش نشسته است،شعر بخوانم! به من فرصت بده!فقط تا تکان خوردن پرده های اتاق وتا روشن شدن فانوسی که روی ایوان اندوه است.

تو لبخند شکوفه

تو زیبای گلبرگ

تو ترنم قشنگ بارانی

تو چون بهار لطیف و مهربانی

چون تابستان سبز و خندانی

چون پاییز شاد و رنگ رنگ

به زمستان پاک می مانی

هستیم را به تو هدیه کرده ام

به تو

که شبنم روی شقایق هایی

ای تمام زندگی

ای عطر خوش اشنایی

عشق را با تو معنی کرده ام

مهر را با تو نجوا کرده ام

در شب دلتنگی و یاس و سکوت

به صدای نفست خو کرده ام

باور کن ای ارام جان

هستیم را به تو هدیه کردم.

امدی جانم بقربانت ولی حالا چرا؟             بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا؟

نوشداروئی وبعد از مرگ سهراب امدی       سنگدل این زودتر می خواستی حالاچرا؟

عمرما را مهلت امروز وفردای تونیست        من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟

نازنینا مابه ناز تو جوانی داده ایم               دیگر اکنون باجوانان نازکن با ماچرا؟

اسمان چون جمع مشتاقان پریشان میکند          درشگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

در خزان هجرگل ای بلبل طبع حزین         خامشی شرط وفاداری بودغوغا چرا؟

شهریارا بی حبیب خود نمیکردی سفر      این سفر راه قیامت می روی تنها چرا؟

ستایش تو را که ستودنی هستی و سرچشمه ی بخشایش ات از بی کرانگی پیدا نیست.سحر ،سر به کویت میزنم تا دل شکسته ام را به اشارتی بند بزنی.با من حرف بزنی ونگاهم را به غمزه ی کلام خودت،نورانی کنی.خدای من!ای که نمیدانم به کدام رنگی و کدام اسمان!ای که همه جا هستی و نمی بینمت !خودت فرموده ای(مرا بخوانید تا استجابت کنم).دست های ممتد من،دعای زمین است می خوانمت تا بخوانی ام.ای خواندنی ترین!تو را سپاس...تو را سپاس...

ای سفر کرده دلم بی تو بفرسود بیا                        غمت از خاک درت بیشترم سود بیا

سود من جمله ز هجر تو زیان خواهد شد                 گر زیانست درین امدن از سود بیا

مایه ی راحت و اسایش دل بودی تو                        تا برفتی تو،دلم هیچ نیاسود بیا

ز اشتیاق تو در افتاد بجانم اتش                            و ز فراق تو در امد بسرم دود بیا

گر ز بهر دشمن نکنی چاره ی من                         دشمنم بر دل بیچاره ببخشود بیا

زود برگشتی و دیر امدی به کفم                           دیر گشت امدنت دیر مکن زود بیا

کم شود مهر ز دوری دگران را لیکن                       کم نشد مهر من از دوری وافزود بیا

گر به پالودن خون دل من داری میل                      (ازاده)خون دل از دیده به پالود بیا

در شبی خاکستری و سرد که ستارگان ،چنان در خلوت خود فرو رفته اند که فراموش کرده اند اسمان بدون نشان چه قدر تنهاست،تو را می خوانم.ای صبور صمیمی ثانیه های بی قراری ام!از تو می خواهم که فردایی سبز را به روح پریشان و منتظرم هدیه کنی.همچنان چشم به راه قاصدک ها خواهم ماند، تا مهربانی ات را با تمام وجود احساس کنم و قلبم را به میهمانی عشق ببرم.

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا                   چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا؟

ابر،باران و من و یار ستاده به وداع                       من جدا گریه کنان ابر جدا یار جدا

سبزه نو خیز و هوا خرم و بستان سرسبز            بلبل سوخته دل مانده ز گلزار جدا

دیده از بهر تو خون بار شد ای مردم چشم         مردمی کن مشو از دیده ی خونبار جدا

نعمت دیده نخواهم که بماند پس از این            ماند چون دیده از ان نعمت دیدار جدا

حسن تو دید نماند چو ز (ازاده)رفتی                گل بسی دیر نماند چو شد از خار جدا

مادر! تو نوری از بهشتی. نام نازنین ات رز های دشت قلبم را ابیاری میکند.تو ای بالاتر از عشق! ای زیباترین!با تو می توان خوشبختی را با قشنگ ترین صداها اواز سر داد. ای که نامت امید زیستن است!ای که هر لبخندت مرهمی ست برای زخم کهنه ام! تا دنیا دنیاست،دوستت دارم.

نه وصلت دیده بودم کاشکی ای گل نه هجرانت

                                                          که جانم در جوانی سوخت ای جانم به قربانت

تحمل گفتی و من هم که کردم سال ها اما

                                                      چقدر اخرتحمل بلکه یادت رفته پیمانت؟

چو بلبل نغمه خوانم تا تو چون گل پاکدامانی

                                                   حذر از خار دامنگیر کن دستم به دامانت

تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من

                                                  به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت

امید خسته ام تا چند گیرد با اجل کشتی

                                                بمیرم یا بمانم پادشاها چیست فرمانت؟

چه شب هایی که چون سایه خزیدم پای قصر تو

                                              به امیدی که مهتاب رخت بینم در ایوانت

به گردن بند،لعل داشتی چون چشم من خونین

                                             نباشد خون مظلومان؟که می گیرد گریبانت

ای که تنها،نگاه افتابی تو در تک تک سلول است!ای که افتاب شادی بخش روزهای بارانی منی!چه دنیایی دارد،وجود تو! زنده باشی و سرزنده

آمدی با تاب گیسو تا که بی تابم کنی        

                                          زلف را یکسو زدی تا غرق مهتابم کنی

اتش از برق نگاهت ریختی بر جان من

                                         خواستی تا در میان شعله ها ابم کنی

رفتی از پیشم که دور از چشم خود نیمه شب

                                          با نوای لای لای گریه ها خوابم کنی