نمی خواهم برگردی

این را به همه گفته ام

حتی به تو

به خودم

اما نمی دانم

چرا هنوز...

برای آمدنت فال میگیرم



من چشمهایـــم را بستم و تو قایــم شدی ...
من هنـــوز روزها را می شــمـــــــــــــــــارم!. ..
تـــو پیدا نمیشوی !
یا من بازی را بلــد نیستم !
یا تو جر زدی





با گفتن یک " جایت خالیست"
نه جای من پر می شود و نه از عمق شادی هایت کمتر
فقط دلخوش می شوم
که هنوز بود و نبودم برایت مهم است...





مرا به ذهنت بسپار، نه به دلت،
من از گم شدن در جاهای شلوغ می ترسم
 

زندگی باور میخواهد
آن هم از جنس امید
که اگر سختی راه
به تو یک سیلی زد
یک امید از ته قلب به تو گوید
که خدا هست هنوز

گاهی اونقدر دلگیر و دلتنگم که می گم : خدایا!زندگی به این بی اهمیتی و پوچی برای چی می گذرونم؟بی هیچ امیدی!

و گاهی هم حتی یه اتفاق کوچیک یه دیدار ساده اونقدر امیدوارم می کنه که عروسکم رو محکم بغل می گیرم و حتی زودتر از همه خواب می رم که شاید خوابشو هم ببینم!!...
زندگی منو باش که به چه چیزایی بستگی داره خداییش!!..
دیدن کسی عرض ۱ ثانیه!۱ ثانیه فقط و فقط ۱ ثانیه!!...
اونقدر خوشحالم کرد که احساس بی وزنی هم دیگه واسه وصفش کمه!
و اونقدر غمگین شدم که تموم اون راهی که واسه دیدنش رفتم رو موقع برگشت فقط اشک ریختم!
سرم درد گرفته بود و تموم خاطره هام جلو چشمام رژه می رفتن!
چاره ای نداشتم جز اینکه سرم رو به شیشه تکیه بدم و چشمامو ببندمو
وای از خاطره ها!.......

من بدهکار توام ای مادر
همه جانی که به من بخشیدی
لحظاتی که برای  من جنگیدی
و بدهکار توام عمرت را
روزهایی که ز من رنجیدی
اشک ها دزدیدی، و به من خندیدی
....
من بدهکار توام ای مادر!

کاش قادر بودم انچه را که در وجودم می گذرد با تو در میان بگذارم.تمام لحظات و دقایق عمرم مملو از مهر توست و تمام ثانیه هایم انباشته از تصویر توست.مهر تو چون نسیمی روح انگیز و دل نواز به حریم قلب تنهایم پانهاده است و دل پریشانم تو را می جوید وجودم از درد جانسوزی گداخته است.تو تنها موجودی هستی که بعد از خدا دوستت داشته ام شاید باور نکنی اما تا به امروز هیچکس را به اندازه ی تو دوست نداشته ام در کنار تو برای من ابدیتی وجود ندارد .هر چه هست در وجود توست.عشق تو در تمام وجود ریشه دوانیده و من قادر نیستم در برابر این غریزه ی طبیعی به جنگ طبیعت بروم.کاش کور بودم و تو را نمی دیدم.کاش کر بودم و با تو سخن نمی گفتم تا تو را در چنین گردابی گرفتار نمی ساختم دلم می خواهد انقدر بگریم تا از اشک هایم جویباری جاری شود و سیلی روان گردد که تا خانه ات امتداد یابد و تو را سوار بر زورقی در میان سیلاب اشکم به نزد من بیاورد.می خواهم فریاد براورم و شرح پریشانی خود را قصه ی بی سروسامانی خود را به گوش جهان برسانم.در میان رویاهای واژگون شده ام باز انتظار معجزه ای را میکشم در ناامیدی و یاس به امیدی واهی چنگ می اندازم و به نظر من هیچ انسانی بر پهنه گیتی تا کنون چنین انسان دیگری را دوست نداشته است من همه جا حضور تو را حس می کنم و کوچه های خلوت شهر را با یاد تو بو میکشم.از همان لحظه که عشق تو به خانه ی دلم کوبید دیگر خود را فراموش کرده ام و خانه ی چشمان تو کعبه امال من گشته است.گاه با خود می گویم کاش هرگز ندیده بودمت و گاه بر خود نهیب میزنم که در ان صورت تا پایان عمر عبث و باطل می بودم.به خدا سوگند تا روزی که زنده ام ان روز اشنایی را فراموش نخواهم کرد.خاطرات ان روز ها همیشه در لوح ضمیرم باقی خواهند ماند.شیرین تر از جانم این یک واقیعت انکارناپذیر است که وقتی انسان در برابر مشکلات به بن بست رسیده و متاصل ودرمانده گردید و در عین ناامیدی و بی پناهی به یاد خدا می افتد.

خدا زمین را مدور آفرید تا به انسان بگوید:
همان لحظه که تصور می کنی به آخر رسیده ای، درست در لحظه ی آغازی...

به دنبال خدا نگرد .....
خدا در دیر و بتكده و مسجد نیست .... لابلای کتاب های کهنه نیست ....
خدا را در کوچه پس کوچه های درویشی و دوری از انسانها نگرد ...
آنجا نیست ....
خدا در دستی است که به یاری می گیری ...
... در قلبی است که شاد می کنی ، در لبخندی است که به لب می نشانی .........
در فاصله نفس های من و توست که به هم آمیخته ....
در قلبیست که برای تو می تپد .... در میان گرمای دستان ماست که به هم پیچیده.....

برای کشتن یک پرنده یک قیچی کافی است.لازم نیست آن را در قلبش فرو کنی یا گلویش را با آن بشکافی. پرهایش را بزن ...
خاطره پریدن با او کاری می کند که خودش را به اعماق دره‌ها پرت کند

من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم
تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی
خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم
تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی

عاشق
ترك لبخند نميكند
لبخند
تدهيب زندگي ست
وبوسه اي
بر دستهاي گرم محبت
بالبخند هاي كوتاه
گهگاه
اين مرصع زرنگاررا
شفافي ببخش

اری دل های شکسته را که در ان خبر از یاس و ناامیدی است .می خواهم برایت سخن بگویم از دلی که سالهاست مرده است و دیگر کسی به سراغش نمی رود . چشم هایم را برایت هدیه میکنم چرا که در نگاهم هزاران رمز و راز نهفته است و اشک هایم را که همانند رودی است تا مرغگان ازاده در ان شناور شوند برایت به ارمغان می اورم. وقتی که قلبم ازرده می شود .وقتی که محبت ها شروع به کینه شدن می کنند وقتی که انصاف کنار می رود وقتی که جواب محبت ها را با درد و رنج و ازار واذیت می دهند در قلبم یک لکه ای ایجاد می شود و دیگر زندگی جلوی چشمانم تار میبینم و خودم را برای رهسپار شدن به دنیای فانی اماده می کنم.امروز را با امیدواری شروع کردم و خواستم خودم را از تمام واقیعت هایی که رخ داده است دور سازم و برای خودم دنیای دیگری داشته باشم اما نمیگذارند تا قلبم ارام بگیرد .چرا باید اینگونه اسیر واقیعت های تلخ شد?

می خواهم امشب گریه کنم&می خواهم امشب گریه کنم

   بی تودیگرنمی خواهم بهاررا&میخواهم که پرپر ببینم گل ها را         

وقتي كه نگاهت را در خود احساس كردم شقايق ها به من خنديدند گر چه مي خواستم مثل نسيم از كنارت بگذرم ونوازشت كنم اما خارهاي بيابان مانع شدند با خود گفتم سوار بر بالني از گل هاي بنفشه مي شوم و تا اوج اسمان زندگيت پرواز مي كنم اما غافل از اينكه كم كم گياهان هرز جلوي چشمان مرا گرفتند و مرا به دست اب هاي خروشان دريا سپردند.سنگ ها & اب ها& اسمان ها&حتي ابرها دست به دست هم داده بودند كه يا صداي من به تو نرسد و يا تو جوابي ندادي اما انقدر تو را دوست دارم كه در ان لحظات مرگ قسم ياد كردم كه هيچگاه فراموشت نمي كنم  واين را با اشك برروي قلبت نوشتم.اما اميدوارم و از تو مي خواهم كه اين نقش ها را با يك لبخند فراموش كني.

امروز اسمان دلم شروع به باريدن كرده است.گويي قطرات ان ميل به پايان يافتن ندارد و در گوشه اي نشسته ام و به گذشته ام مي انديشم و با قلب مجروح و داغ ديده ام سخن از بدبختي را به ميان مي اورم و نمي دانم در اين بدبختي هاي روزگار چگونه زندگي را معنا كنم در طبيعتي كه هيچ چيز برايم معنا نمي دهد چگونه زندگي را معنا دهم و در ان دشتي كه پر از علف هاي كينه و نفرت است چگونه زندگي را معنا كنم.زندگي را تا مدتي مي توانستم معناي خوب دهم اما امروز زندگي را جور ديگر معنا مي كنم زندگي را پايان خوشبختي ها و شروع غم ها معنا مي كنم.اري زندگي همان اراده است و شعله اي مي خواهد از عشق و هزاران اميد.اي عشق اي ايات روز زندگي را با تو مي خواهم هنوز. 

خداحافظ کلامی سخت و غمگین است

غم روز جدایی غمی بسیار سنگین است

اگر در خواب می دیدم غم روز جدایی را

به دل هرگز نمی کردم خیال اشنایی را

ای کاش می دانستی که با ماندنت چشم های خیس و بارانی ام برای همیشه خشک می شود.و ای کاش میدانستی با ماندنت ابرهای تیره از دلم کنار می رود و دلم افتابی می شود.افسوس !افسوس!.که نمی دانی و بالاخره یک روز می روی برای همیشه.

دل اگر رفت کاش دعایی بکنیم

                              غافل از ان دل دیوانه که بارانی بود

ای کاش می دانستی که هوای ابری دلم با رفتنت بارانی می شود.ای کاش می دانستی با رفتنت غمی بر غم های من می افزایی.ای کاش ان قدر می ماندی که چشم هایم از تو سیر شود.ای کاش می دانستی چقدر دوستت دارم.

من امیدم قد علمت خم نشود     سایه ی مرحمتت برسرما کم نشود

ای کاش می توانستم از تمام وجودم برایت بگویم & ای کاش می توانستم با تمام وجود در اعماق قلبم جایت دهم. ای کاش می توانستم زندگی را با تمام شور و شادی اش برایت هدیه کنم.پس حالا از عاشقی دلشکسته و به بن بست رسیده برایت می گویم:زندگی را با تمام زجرها و سختی هایش دوست دارم اما با امید به زندگی.