زندگی جامی است که عقل افرین می زندش

                                  صد بوسه ز مهر بر جبین می زندش

این گوزه گر دهر چنین جام لطیف می سازدو باز بر زمین می زندش.

هر صبحگاه شیپور قلبم در پادگان سینه به صدا در می اید و نیایش به درگاهت را اغاز می کنم و سپس جلوی باند سیمایت رژه میروم.با صدای خبردارت چنان پاهایم را استوار به زمین می کوبم که همه را به حیرت وا میدارم.نازنین:نظر به راست مرا بپذیر و با لبخندی ازادم کن.

در اسایشگاه قلبم یک تخت خالی است ان را برایت مرتب کرده ام.نازنینم:کاش قدرت ان را داشتم که پیشاپیشت قدم اهسته می امدم و رزم انفرادی را در پناه عظمت لشکر عشق تو تمرین می کردم. عزیزم:فرمان بده تا نوک مگسک لبانم را به روی خال لبت قلق گیری کنم و با فرمان اتش چنان بوسه ای بر ارایش لبانت شلیک کنم که خود بگویی احسنت و حرکت از نو.

به یادت هست گفتی اگر ترکم کنی روزی تمام عمر خاموشم

                                                   به یادت هست می گفتی نرو برگرد که من بی تو فراموشم

به یادت هست می گفتی که هر لحظه صدای توست در گوشم

                                                 کنون ان روزها رفته تو هم رفتی

اینک من شدم تنها تمام روزها&شب ها

                                                  تنها اسیر دردها&غم ها&ماه ها

شکسته در گلو بغضم به یادت اشک می ریزم

                                                چرا رفتی ز اغوشم&چرا کردی فراموشم

چرا از یاد بردی ان همه پیمان شیرین را

                                               چرا از یاد بردی ان همه میثاق دیرین را

به یادت هست می گفتی اگر روزی خدا فرمان دهد فرمان نخواهم برد

                                             به یادت هست می گفتی شباهنگام بی یادت تا سحر نخواهم خفت

به یادت هست می گفتی شقایق پیش چشمانت چه بی رنگ است

                                            لبان غنچه ات چون لاله ها خوش برگ و خوش رنگ است

شکسته در گلو بغضم به یادت اشک می ریزم

                                           چرا رفتی ز اغوشم& چرا کردی فراموشم

برای هر شکفتنی پژمردنی &برای هر دردی درمانی&برای هر تولدی مرگی است. ای کاش برای هر فراقی نیز دیداری وجود داشت.

اه ای مردم دنیا

اگر از عشق به تنگ امده اید

اگر از مهر و وفا خیر ندیدید

اگر سردی غم

بر دل نازکتان می ماسد

اه را از قفس حنجره ازاد کنید!

بگذارید که با مرغ شباهنگ

هماهنگ شود

بگذارید که در خلوت خاموش دل سوخته تان

بانگ برارد

که‎‎(مرا از قفس ازاد کنید)!

من پیام اور دردم!

لیک دردی که چو شهد

خوب و شیرین و گوارا است

اه را از قفس ازاد کنید!

نگذارید که در کنج سکوت

زیر بام احساس

بوی چرکین گل یاس بگیرد!

نگذارید که در اوج فراموشی ها

چو گل تازه رس&عشق بمیرد!

یا چو مجنون

سر اشفته غم را

به دل خویش بگیرد

اه از قفس ازاد کنید.

زندگی یک دفتر پر از حروف بی شمار است

                                  زندگی پنجره ای است رو به امید

کاش میشد سرزمین سبز عشق را در میان گام ها تقسیم کرد

                               کاش میشد با نگاه شاپرک عشق را به اسمان تفهیم کرد

کاش میشد با دو چشم عاطفه قلب سرد اسمان را ناز کرد

                              کاش میشد با پری از برگ یاس تا طلوع سرخ یاس پرواز کرد

کاش میشد با نسیم شامگاه برگ زرد یاس ها را ناز کرد

                              کاش میشد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ کرد

کاش میشد در سکوت دشت شب ناله غمگین باران را شنید

                             بعد دست قطره هایش راگرفت تا بهار ارزوها پر گرفت

کاش میشد با تمام حرف هایک دریچه به صفا را وا کنیم

                            کاش میشد در نهایت راه عشق ان گل گم گشته را پیدا کنیم

بیا یک شب برای قلب هامان ز نو حلقوی قابی بسازیم

                            برای اسمان این دل پاک بیا یکبار مهتابی بسازیم

بیا با برگ های یک گل سرخ به درد زنبقی مرهم گذاریم

                            اگر دل را طلب کردند از تو مبادا بگویی ما نداریم

بیا در لحظه های بی قراری به یاد غصه ی مجنون بخوانیم

                           بیا دل های عاشق را بگردیم که شاید ردی از قلبش بیابیم

بیا در ساحل غمناک بودن برای لحظه ای همرنگ باشیم

                          بیا تا مثل شب بوهای عاشق شبی هم ما کمی دلتنگ باشیم

بیا مثل روح ناز باران به روی یک رز تنها بباریم

                          بیا در باغ بی روح دلی سرد کمی رویایی نیلوفر بکاریم

بیا در کوچه های تنگ غربت برای هر غریبی یار باشیم

                         اگر صد بار قلبی را شکستیم بیا لحظه ای با احساس باشیم   

قایقی خواهم ساخت

خواهم انداخت به اب

دور خواهم شداز این خاک غریب

که در ان هیچ کسی نیست که در بیشه ی عشق

قهرمانان را بیدار کند

قایق از تور تهی

و دل از ارزوی مروارید

همچنان خواهم راند

نه به ابی ها دل خواهم بست

نه به دریا-پریانی که سر از اب به در می اورند

و در ان تابش تنهایی ماهی گیران

می فشانند فسون از سر گیسوهایشان

همچنان خواهم راند

همچنان خواهم خواند:

پشت دریاها شهری است

که در ان پنجره ها رو به تجلی باز است

بام ها جای کبوترهایی است

که به فواره ی هوش بشری می نگرند

دست هر کودک ده ساله ی شهر&شاخه ی معرفتی است

مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند

که به یک شعله &به یک خواب لطیف

خاک موسیقی احساس تو را می شنود

وصدای پر مرغان اساطیر می اید در باد

پشت دریاها شهری است

که در ان وسعت خورشیدبه اندازه ی چشمان سحرخیزان است

شاعران وارث اب و خرد و روشنی اند

پشت دریاها شهری است

قایقی باید ساخت.

به او که یاد و خاطراتش هنوز در لحظه لحظه زندگی ام جاودان است. به او که محبت&رفاقت&صمیمیت و متانت را سرمشق بود.به او که رازداری امین و سنگ صبوری وفادار بود... .

ای کاش می فهمیدی که چگونه عشق درجانم رخنه کرده است.ای کاش صدای شکستن شیشه تنهایی ام راکه همیشه از ان سکوت میبارید میشنیدی وبی تفاوت ازکنارش رد نمیشدی.

ای کاش میتوانستم غباردلم رابااب وجودت بشویم. تنهایی ام رابانغمه های شورانگیز عشقت وبی کسی ام رابااقیانوس مهربانیت به فراموشی بسپارم.مرانیز درژرفای عشق غرق کن وهمیشه با من باش تا ابد.

خداوندرابه خاطرمهربانی هایش اسمان رابه خاطرلاجوردی چهره اش باران رابه خاطر احساس همدردی اش بهاررابه خاطرشکوفه باران مهرش ودریا رابه خاطرموج های نیلی اش دوست دارم اما تورادوست دارم به خاطر دل شکسته ات واندوهایی که نمیخواهی اشکارشوند.

پروردگارا!به نگاهش مینگرم ،اشیانه مهراست.بگذار،نوازش دستانش،همچنان جاری باشددرروزگارم.گل وجودم راتاهمیشه برای ام معطرنگادار.بی تومردابم.ازمردن خویش،زمانی برخواهم ساخت که توبامن باشی.

اموختم که رنج دنیا،مصیبت دنیا،درچندچیز است،بیماری درغربت،تنگدستی درپیری،مرگ درجوانی،کوری پس از بینایی ،گمنامی پس ازسرشناسی

درزندگی ماننددریاباسخاوت،مانندخورشیدگرم ومانندگل باطراوت باش.بیاییدباعشق اغازکنیم،بامهربانی پیش برویم وباصداقت بمیریم.

تنهایی رادوست دارم چون باتنها بودن خودمیتوانم عقده های دلم رادرون برگه سفیدکه خالی ازخیالات است بنگارم.تنهایی راباخدا وباتودوست دارم.اگرتودرتنهایی شریک دردهایم باشی میتوانی محبت رابین یکدیگرتقسیم کنیم وبگوییم که محبت صفای سینه هاست محبت کلام عاشقان است ودروصف دیگرمحبت غروب عاشقان است پس بیا من وتوتنهاباشیم.

کی برمیگردیتاتورا دوباره درگوشه ای ازکلبه تاریک قلبم جای دهم کی برمیگردی تا توراازافق هاجدا کنم وتو را دربین دودستم بفشارم دستان ظریفت که نشانی خوشبختی دوکبوترزیباست بفشارم ودست تونوازش گرتمام زیباییهاباشد پس برگردتامن بتوانم ارامش ازدست رفته ام راپیداکنم وازخیال خام خودبیرون ایم.برگردکه بابرگشتنت تمام زیباییهازیباترمیشوند.

هنگامی که رفتی گونه هایم ازشدت اشک جامه ی قرمزبرتن کردندو دردنیای گذشته غرق شده بودم که چراهنگامی که تورفتی من تورا دیدارنکردم. اری تورفتی در روی خاکی که صدای گام های خسته غریبان در گوش تو نجوا میکنند.و با همه خوبی هایت مرا رها کردی وبه دیاری رفتی که فرسنگها از محبت های دل انگیزخاطره ها دور است به دیاری رفتی که هنگامی که میخواهم چند کلامی با تو نجوا کنم محبت و عشق و دوستی و صمیمیت رااز چشمان جادوئیت نمیبینم.پس بیا که ماندن در دیار غربت اسان نیست بیا و رحمی به دل تنهایم کن.بیا که دیار غربت دیارکینه توزی هاست.بیا من منتظر دیدارتو ام

انقدر زجر کشیدم ز جهان سیر شدم               صورتم گر چه جوان است ولی پیر شدم

زندگی همیشه بهار نیست گاهی ابر خزان بر ان سایه می افکند و دست بی وفایی روزگار باوفاترین یاران را از هم جدا میکند محبوبم گر روزی چنین شد بر این نوشته نظری کن و به یاد این روز قطره اشکی جاری کن.

بلور اشک به چشمم شکست هنگام وداع        که اولین غم من اخرین نگاه تو بود

می دانم که همه پنجر ها را به روی خودت بسته ای،نسیم های نوازشگر را به اتاقت راه نمی دهی ،و با واژه ها قهر کرده ای.می دانم که خسته ای و از ابرها و بادها ،از پرده ها و گلدان ها،از شیشه و تصویر ها و از همه چیز و همه کس گله داری.می دانم که هوای گرامی باغ های اینده به شدت در حیاط ساده دلت پیچیده است و دوست داری عطر های زمینی را از خودت دور کنی. می دانم که امروز حوصله مرا هم نداری و کلاغ ها و کبوترهای روزمره کلافه ات کرده اند.اما حتم دارم که این سطرهای ارام را می خوانی و چشمه های مواج احساست را در ایینه شکسته حرف های من تماشا میکنی شاید باور نکنی اما از من فقط همین کلمه ها که به شوق به سوی تو بال می زنند باقی می ماند و خودکاری که هیچ گاه اخرین حرف هایم را به تو نمی تواندگفت.دوست دارم به هیات کلمه ای نجیب درایم تا رهگذران غمگین ،صبحگاهان زیر افتابی نارس مرا زمزمه کنند. میدانم که خسته ای اما دوست دارم اجازه بدهی کلمه هایم دمی روبرویت بنشینند و نگاهت کنند.

من از یاران عاشق مینویسم              ز خورشید و شقایق مینویسم

نه از شبنم نه از باران                       من از درد جدایی مینویسم

تمام کوچه پس کوچه های ذهن اشفته ام را چراغانی میکنم ودر انتظار تو ای اشنای هجرت کرده درپشت پنجره و در بلندی شب،البوم خاطرات روزهای خوش با تو بودن را زنده میکنم .لحظه هایم نثار تو باد.ای بهار بیا و با الماس خیره کننده وجودت خطی بر شیشه غبار گرفته تنهایی ام بکش و ان را در سکوت سرد احساس بشکن چشمانم به در خیره مانده است دستانم در انتظار لمس کردن دستانت ای همسفر!شب امده و تاصبح راه درازی در پیش است کاش کوله بار سفرت روشنی بخش نگاهم باشد.

امدی با تاب گیسو تا که بی تابم کنی             زلف بر یکسو زدی تا غرق مهتابم کنی

اتش از برق نگاهت ریختی بر جان من               خواستی تا در میان شعله ها ابم کنی

                         تو رفتی تا بعد ازین با نوای لای لای گریه ها خوابم کنی

ببین قلبی چنان ایینه دارم                          دلی پاک و دلی بی کینه دارم

چنان از عطرعشقت مست مستم                  که گویی باغ گل در سینه دارم

به روی بال مژگان ژاله دارم                         درون سینه باغ لاله دارم

دلی دارم پریشان حال و عاشق                    چو نی با داغ عشقت ناله دارم

خوشا به حال انان که در دنیا ازادانه زندگی میکنند.خوشا به حال انانکه عشق را در جان می پرورانند نه در نگاه کردن.خوشا به حال انانکه در جویبار هستی خود را میشناسند و زبان طبیعت را به اسانی میفهمند و حتی در غربت تنهایی را احساس نمی کنند بر روی پلک هایشان محبت سنگینی می کند و تپش دست هایشان نبض عاطفه را به ما نشان میدهد.

در هجوم انتظار دیدنت ای بی نشان                      باز هم محتاج اعجاز دعایم میکنی

کاش اسمان حرف کویر را میفهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک او می کرد.کاش واژه حقیقت انقدر با لبها صمیمی بود که برای بیان کردنش به شهامت نیازی نبود.کاش مهتاب با کوچه های تاریک شب اشناتر بود کاش بهار انقدر مهربان بود که خود را به خزان نمی سپرد کاش فریاد انقدر بی صدا بود که حرمت سکوت را نمی شکست و بالاخره کاش مرگ معنی عاطفه را میفهمید.

ز هوشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد                  دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد

ان شب که نگاه عاشقم را به چشمهای تو دوختم به دنیایی قدم گذاشتم که فقط تو ساکن ان بودی سرزمین رویایی کودکی ام چه زیبا بود و من چه کودک بودم. تو ارام تر از همیشه،در حالی که لبخندی ملیح،چهره ات را اراسته بود و افتاب در پشت چشمهایت غروب کرد و غروب سرخ بر مردمک سیاهم حک شد.وقتی که پرنده ای می میرد،وقتی گل ها از گلخانه هجرت میکنند وقتی دلی از سنگ کلامی میشکند،مهربانی را باید مومیایی کرد و در موزه ها به نمایش گذاشت .ای کاش نور خوش اخلاق مهربانی از وجودمان منعکس می شد و به سینه همگان راه می یافت.ای کاش عشق صفا می یافت و دل چون ایینه ای می شد.بخشش رواج میافت تا محبت را به یکدیگر هدیه دهیم.ای کاش با روبه رو شدن با غم و غصه ها دست صبر را می فشردیم و لحظه ای از صبر و طاقت دوری نمی کردیم.

یاد ان روز که بر سفره دلم نشستی و من لقمه ای از سادگی و صفا را در مهر پیچیدم و به دستت دادم و تو زیباتر از انچه بودی ،می دیدم.و لایق دل دردمند خویش میدانستم.خود را ازاد می دیدم در میان فکرم گمشده ای یافته بودم،و تو ای یار با بی اعتنایی کاخ بلورین موجود در قلبم را مخروبه ساختی.

برای هر شکفتنی پژمردنی،برای هر دردی درمانی،برای هر تولدی مرگی است،ای کاش برای هر فراقی دیداری نیز وجود داشت.

افاق را گردیده ام، بسیار خوبان دیده ام، اما تو چیز دیگری.

                               شوهر عزیزم

بیا ساقی می خانه عشق                    بده جامی به این دیوانه عشق

بده جامی که تا یک جرعه نوشم               برایت سد کنم افسانه عشق

ای شمع اهسته بسوز که شب دراز است هنوز

ای اشک اهسته بریز که غم زیاد است هنوز

تورا چون پرستویی به قشلاق قلبم فرا می خوانم تا چکامه هایت را با نوسان ارام هستی اشنا کند.تو را چون فاخته ای به چاه چشمانم دعوت میکنم تا در چشمان من غرق شوی وهمیشه با من باشی .دوست دارم در یاد تو جاری باشم وسلول هایم در نام تو زندگی کنند.سالها زیستم تا که امروز فهمیدم می توان زندگی را به سه قسمت تقسیم کرد۱ -دوستی۲-زندگی۳-مرگ،پس سعی کن با دوستی انس بگیری،زندگی را دوست بداری،وهرگز مرگ را از یاد نبری.

تکیه کن بر شانه ام ای شاخه نیلوفرم

                                         تا غم بی تکیه گاهی به چشمانت نبینم

به یاد می اورم سرزمینی را که خیال می کردم پر از نور و امید است.حرارت خورشید و بوی باران می دهد.معطر و گاهی بهار جاودان است.اما افسوس و صد افسوس که مرغ بیشه های غریب نمی دانست که روزی ای سرزمین امیدی نیست و روشنایی اش دیری نمی پاید.امشب تمام ستاره های اسمان گریه می کنند،امشب تمام مرغان اسمان اشک میریزند،امشب از چشمی مروارید می بارد،امشب قلبی می شکند و صدای شکستنش به اسمانها می رسد .اما نمیدانم،نمی دانم چرا به گوش خدا نمی رسد،من صدای شکستن قلبم را شنیدم و به یقین تنها کسی هستم که تا کنون اینگونه شکستن را تجربه کرده ام.درست است که خدایی هست ولی چرا اینقدر خاموش.از این همه خاموشی قلبم می گیرد و دوست دارم فریاد بزنم،اخر با که بگویم درد این قلب شکسته را،تا کی مرهم نهم جراحت این روح سرگردانرا ،با که بگویم که قلب من عاشق قلبی است که اصلا قلب نیست چرا که با سنگ بیابان فرقی ندارد .چشمان من ان همه اشک را بدرقه راهت کرد که تنها به تو بفهماند که دوستت دارم و از تو بخواهد نسبت به این چشمان این همه بی محبت مباش در این دنیای پر هیاهو.

اه می ترسم شبی طوفان شود

                                      ساحل امید من ویران شود

اگر می دانستم مهمان چند ماهه منی،اگر می دانستم می روی وبازگشت به دیر گاهی می انجامد،پروانه وار می رقصیدم گرد شمع وجودت و تا اخرین نفس هستی بوسه بر پیشانی بلندت می زدم.در این غروب دلگیر اگر تو بخواهی این قطرات شور را به پرنده مبدل میکنم تا در اسمان ابی به پرواز درایند. از دل سوخته ام تا قلب شکسته و مملو از عشقم فاصله ایست به نازکی دندانه سرنوشت، مقطعی است به کوچکی نقطه خاطره،زندگی بر اساس همین خاطره ها و فراز و نشیب ها بوجود امده است و سعادت از ان کسی است که محطاطانه از فراز ها بالا رفته و اهسته از نشیب ها فرود اید.در بیکران زمان در نهان گل های وجودت سرگردان و حیران به انتظار لحظه ای هستم که دوباره نگاهم در نگاهت گره خورد و به ان زمان فکر می کنم که چگونه می توانم قلبم را از تو جدا کنم ای مهربان فراموشم مکن که لحظه ای بی تو خواهم مرد.