رسم این شهر عجیب است بیا برگردیم

قصد این قوم فریب است بیا برگردیم

یک نفر بود که ما دل به نگاهش دادیم

خنده اش سردو غریب است بیا برگردیم

عشق بازیچه شهر است ولی در دل ما

دفتر عشق نجیب است بیا برگردیم

این شهر شهریست که در مبحثه عشق
جایه عشق بی وفایی رسم است بیا برگردیم

در آن شب ساقیا در دل نوای آشنایی بود
ندانستم که فرجامش به هجران و جدایی بود

تو گفتی با تو می مانم سرود عشق می خوانم
ولی آواز و شعر تو سرود بی وفایی بود

تو یار و یاورم بودی تو تنها باورم بودی
تو جام و ساغرم بودی ولی عشقت خدایی بود

من از هجر تو ای نازم چگونه با دلم سازم؟
پس از تو سوز و آوازم نوای بی نوایی بود

چه ایامی به بیماری - چه شبهایی به بیداری
کبوترهای فکر من به عشق تو هوایی بود

دوستت دارم
هدیه ای است که هر قلبی

فهم گرفتنش را ندارد!


قیمتی دارد

که هر کسی توان پرداختش را ندارد!!


جمله کوتاهی است

اما هر کسی "لیاقت" شنیدنش را ندارد

الو سلام منزل خداست؟
اين منم مزاحمي که آشناست.
هزار دفعه اين شماره را دلم گرفته است
ولي هنوز پشت خط در انتظار يک صداست.
شما که گفته ايد پاسخ سلام واجب است
به ما که مي رسد، حساب بنده هايتان جداست؟


الو دوباره قطع و وصل تلفنم شروع شد.
خرابي از دل من است يا که عيب سيم هاست؟
چرا صدايتان نمي رسد کمي بلند ترصداي من چطور؟
خوب و صاف و واضح و رساست؟
اگر اجازه مي دهي برايت درد دل کنم،
شنيده ام که گريه بر تمام دردها شفاست.
دل مرا بخوان به سوي خود تا که سبک شوم
پناهگاه اين دل شکسته خانه ي شماست.
الو، مرا ببخش، باز هم مزاحمت شدم
دوباره زنگ مي زنم،
دوباره... تا خدا خداست
دوباره ... تا خدا خداست
 

تـسـبـیــــح نـیـــسـتــــم
امـــــا
نَـفَـسَـم را
بـــه شـمـــاره انـــداخــتــه است
شوق "دســـــــتان تــــــــــــــو

می کوشـمــــــ غصه هایمـــــــ را غرق کنمـــــــ

ولــــی لعنتـــی هـــا

یــــاد گـــرفتهـــ اند شنـــــا کننـد...
 

آدَم ها را بدون اینڪــہ

بـــہ وُجودِشآن نیاز داشتہ باشے دوســـــت بـِــــدار . . .

ڪــارے که خـــــدا با تـــو مے ڪُــند. . .!

در این دنیا اگر غم هست

صبوری کن خدا هم هست

اگر دشمن کنارت هست

مخور غصه خدا هم هست

اگر فقر و فقیری هست

منال هرگز، خدا هم هست

اگر در عشق فریبی هست

چه غم لیکن خدا هم هست

دوستت دارم، نه واسه اينكه تنهام

دوستت دارم، چون تو گفتي، هميشه هستي باهام

دوستت دارم، نه واسه اينكه بي قرارم

دوستت دارم، چون تو گفتي، هيچ وقت نميكني خارم

دوستت دارم، نه واسه اينكه دربه درم

دوستت دارم، چون تو گفتي، ميگيري بال و پرم

دوستت دارم، نه واسه اينكه دل تنگم

دوستت دارم، چون تو گفتي، هميشه باهات يكرنگم

دوستت دارم، نه واسه اينكه دورم

دوستت دارم، چون تو گفتي، واست يه هم زبونم

دوستت دارم، نه واسه اينكه هستي تو رويام

دوستت دارم، چون تويي تنها فرشتة آرزوهام

دوستت دارم، نه واسه ادامة حياتم

دوستت دارم، چون تويي تنها فرشتة نجاتم

دوستت دارم، نه واسه يه روز و دو روز

دوستت دارم، واسه هميشه، واسه هر روز

حـرفے نـدارم ...
مـن حـاضـرم حـتے جـانم بـه لبـم رسـد ...!
اگـر جـانم تـو بـاشے ...
 

آنگاه که غرور کسی را له می کنی آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری
آنگاه که حتی گوشت را می بندی
تا صدای خرد شدن غرورش را نادیده بگیری
می خواهم بدانم دستانت را
به سوی کدام آسمان بلند می کنی
تا برای خوشبختی خودت دعا کنی...

سکوتم را به باران هدیه کردم
تمام زندگی را گریه کردم
نبودی درفراغ شانه هایت
به هر خاکی رسیدم تکیه کردم

آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم.

از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم.

تقصیر کسی نیست که این گونه غریبیم.

شاید که خدا خواست که دل تنگ بمیریم

من به یک احساس خالی دلخوشم
من به گل های خیالی دلخوشم
در کنار سفره اسطوره ها
من به یک ظرف سفالی دلخوشم
مثل اندوه کویر و بغض خاک
با خیال آبسالی دلخوشم
سر نهم بر بالش اندوه خویش
با همین افسرده حالی دل خوشم
در هجوم رنگ در فصل صدا
با بهار نقش قالی دلخوشم
آسمانم: حجم سرد یک قفس
با غم آسوده بالی دلخوشم
گرچه اهل این خیابان نیستم
با هوای این حوالی دلخوشم
 

بامن امشب چیزی از رفتن نگو
نه نگو از این سفر با من نگو
من به پایان می رسم از کوچ تو
با من از آغاز این مردن نگو
کاش می شد لحظه هارا پس گرفت
کاش می شد از تو بود و تا تو بود
کاش می شد تا همیشه با تو بود
کاش فردا را کسی پنهان کند
لحظه را در لحظه سرگردان کند
کاش ساعت را بمیراند به خواب
ماه را بر شاخه آویزان کند
با من از آغاز این مردن نگو...
 

نمی دانم چرا ویرانم امشب
ز فکر آسمان گریانم امشب

ز روی سرد وبی روح زمانه
به سوی آسمان نالانم امشب

ز رنج خانمان سوز جدایی
خدای من چه بی سامانم امشب