ای کاش همه فرصت ها به گل سرخ می پیوست.ای کاش مردم برای تولد یک حرف شادمانی می کردند.ای کاش من و تو در اسمان راه می رفتیم و از ماه نورانی تر می شدیم.چه می توان گفت از ان همه کلمه ای که در کناره ی صدای تو خاموش ماندند؟و از ان همه عاشقی که شیرین را نمی شناختند و از ان همه پایی که با کویر اشنا نبودند و از ان همه دستی که به تیشه ی فرهاد نرسیدند.ای کاش همه ی نفس ها به تو می رسید و همه ی اشک ها از نام تو سرچشمه می گرفت و همه ی خنده ها با یاد تو طنین می یافت.ای کاش من بی اندوه تو،به سر نمی بردم.ای کاش من بی لبخند تو شب را به صبح نمی رساندم.اه!چه روزها که در پی تو همه ی کوه ها را پشت سر گذاشتم و چه شب ها که در فراق تو به ماه خیره شدم.وقتی به ماه نگاه می کنی مرا بیاد بیاور!وقتی ستاره ها را در ایوان تاریک خانه ات می شماری نام مرا زمزمه کن!زیرا من خیلی با ماه و ستاره ها درباره ی خوبی تو سخن گفته ام.خیلی از رازهایم را به انها گفته ام.من همان کسی هستم که در تنهایی تو را در قایقی سوار بر دریا می بینم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: