چه دوران زیبا و شیرینی بود دوران کودکی!راستی ان وقت ها را به یاد می اوری که فارغ از هرگونه نگرانی در حیاط خانه بازی می کردیم?گیسوانمان بستر نوازش دست مهربان مادر و گونه هایمان غرق بوسه هایش بود.افسوس که عمر رفته دیگر باز نمی گردد.ای کاش مهربانی و یکرنگی ان دوران را با خود می اوردیم و بین هم تقسیم می کردیم تا شاید پاکی و صفا را در قلب ها می دیدیم.درست مثل ان وقت ها.

خدایا اگر چه بین انوار رحمت تو و قلب خویش پرده افکنده ام & ولی اکنون با دلی اکنده از امید به رحمت تو به سویت بازگشته ام و پیمان شکسته ام را دگر بار با تو محکم می سازم.در ان روزهای سخت که امواج خروشان غصه ابر چشمانم را می فشرد& تو را خواندم.اما وقتی به ساحل نجات رسیدم فراموشت کردم.می دانم که همیشه ارزوهایم مانند کاخ های سر به فلک کشیده ای هستند که بر فراز کوه اتشفشان بنا شده اند و می دانم که هیچ سری درون دل ها و هیچ حادثه ای در اعماق اسمان ها از تو پوشیده نیست .می دانم & می دانم...!

عشق یعنی عصمت اینه ها                           عشق یعنی انقلاب سینه ها

عشق یعنی خرمن تکبیرها                           زندگی را بهترین تعبیر ها

عشق یعنی ساغر لبریز دل                          عشق ساحل جاری دل

عشق یعنی زندگی تکثیر شد                      اینه سبز وفا بعید شد

عشق یعنی منجی دربندها                         شیشه های زندگی الماس شد

عشق یعنی شاعر لبخند ها                       عشق یعنی ایا ها احساس شد

عشق یعنی زنگ تکرار نگاه                        عشق یعنی لحظه ای زیبا شدن

عشق یعنی قطره بودن&سوختن               عشق یعنی راهی دریا شدن

عشق       یعنی     مستی                      عشق   یعنی    دیوانگی

خدایا وقتی که دل گرفته و غصه دار است &وقتی همه ی دوستان دشمنند &وقتی سوختن تنها علاجش ساختن است.وقتی در همه ی راه ها چاهی پنهان است وقتی اسمان بالای سرت از دود دل های گرفته سیاه است به چه می توان خود را دلخوش کرد! پس نا امیدانه به سوی تو چشم دوخته ام تا که بار دیگر دستم را بگیری و از این ظلمت رهایی ام بخشی.اری اغاز دوست داشتن است.گر چه پایان راه ناپدید است من به پایان دگر بیندیشم.که همین دوست داشتن زیباست.

اب دریا چیست?

همه گویند که شور است اما من شور تر از ان را از اشک دیدگانش چشیده ام .

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی                                دل بی تو به جان امد وقت است که باز ایی

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند                           دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

دیشب گله ز زلفش با باد همی کردم                            گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی

صد باد صبا اینجا با سلسله می رقصند                         این است حریف ای دل تا باد نپیمایم

مشتاقی و معذوری دور از تو چنانم کرد                          کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی

اسمانش را گرفته تنگ در اغوش

ابر.با ان پوستین سرد نمناکش

باغ بی برگی

روز و شب تنهاست&

با سکوت پاک غمناکش

ساز او&باران.سروش& باد

جامه اش شولای عریانی ست

ور جزانیش جامه ای باید&

بافته بس شعله ی زر تار پودش باد

گو بروید یا نروید&هر چه در هر جا که خواهد یا نمی خواهد

باغبان و رهگذری نیست

باغ نومیدان

چشم در راه بهاری نیست

گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد

ور به رویش برگ لبخندی نمی روید

باغ بی برگی که می گوید زیباست?

داستان از میوه های سر به گردون سای اینک خفته در

تابوت پست خاک می گوید

باغ بی برگی

خنده اش خونی است اشک امیز

جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در ان

پادشاه فصل ها& پاییز.

منو باش خیال می کردم که همه یارو رفیقند.منو باش خیال می کردم عاشقون همه یکپارچه حریرند ولی افسوس که تو غربت همه از همدیگه سیرند.

زندگی جامی است که عقل افرین می زندش

                                  صد بوسه ز مهر بر جبین می زندش

این گوزه گر دهر چنین جام لطیف می سازدو باز بر زمین می زندش.

هر صبحگاه شیپور قلبم در پادگان سینه به صدا در می اید و نیایش به درگاهت را اغاز می کنم و سپس جلوی باند سیمایت رژه میروم.با صدای خبردارت چنان پاهایم را استوار به زمین می کوبم که همه را به حیرت وا میدارم.نازنین:نظر به راست مرا بپذیر و با لبخندی ازادم کن.

در اسایشگاه قلبم یک تخت خالی است ان را برایت مرتب کرده ام.نازنینم:کاش قدرت ان را داشتم که پیشاپیشت قدم اهسته می امدم و رزم انفرادی را در پناه عظمت لشکر عشق تو تمرین می کردم. عزیزم:فرمان بده تا نوک مگسک لبانم را به روی خال لبت قلق گیری کنم و با فرمان اتش چنان بوسه ای بر ارایش لبانت شلیک کنم که خود بگویی احسنت و حرکت از نو.

به یادت هست گفتی اگر ترکم کنی روزی تمام عمر خاموشم

                                                   به یادت هست می گفتی نرو برگرد که من بی تو فراموشم

به یادت هست می گفتی که هر لحظه صدای توست در گوشم

                                                 کنون ان روزها رفته تو هم رفتی

اینک من شدم تنها تمام روزها&شب ها

                                                  تنها اسیر دردها&غم ها&ماه ها

شکسته در گلو بغضم به یادت اشک می ریزم

                                                چرا رفتی ز اغوشم&چرا کردی فراموشم

چرا از یاد بردی ان همه پیمان شیرین را

                                               چرا از یاد بردی ان همه میثاق دیرین را

به یادت هست می گفتی اگر روزی خدا فرمان دهد فرمان نخواهم برد

                                             به یادت هست می گفتی شباهنگام بی یادت تا سحر نخواهم خفت

به یادت هست می گفتی شقایق پیش چشمانت چه بی رنگ است

                                            لبان غنچه ات چون لاله ها خوش برگ و خوش رنگ است

شکسته در گلو بغضم به یادت اشک می ریزم

                                           چرا رفتی ز اغوشم& چرا کردی فراموشم

برای هر شکفتنی پژمردنی &برای هر دردی درمانی&برای هر تولدی مرگی است. ای کاش برای هر فراقی نیز دیداری وجود داشت.

اه ای مردم دنیا

اگر از عشق به تنگ امده اید

اگر از مهر و وفا خیر ندیدید

اگر سردی غم

بر دل نازکتان می ماسد

اه را از قفس حنجره ازاد کنید!

بگذارید که با مرغ شباهنگ

هماهنگ شود

بگذارید که در خلوت خاموش دل سوخته تان

بانگ برارد

که‎‎(مرا از قفس ازاد کنید)!

من پیام اور دردم!

لیک دردی که چو شهد

خوب و شیرین و گوارا است

اه را از قفس ازاد کنید!

نگذارید که در کنج سکوت

زیر بام احساس

بوی چرکین گل یاس بگیرد!

نگذارید که در اوج فراموشی ها

چو گل تازه رس&عشق بمیرد!

یا چو مجنون

سر اشفته غم را

به دل خویش بگیرد

اه از قفس ازاد کنید.

زندگی یک دفتر پر از حروف بی شمار است

                                  زندگی پنجره ای است رو به امید

کاش میشد سرزمین سبز عشق را در میان گام ها تقسیم کرد

                               کاش میشد با نگاه شاپرک عشق را به اسمان تفهیم کرد

کاش میشد با دو چشم عاطفه قلب سرد اسمان را ناز کرد

                              کاش میشد با پری از برگ یاس تا طلوع سرخ یاس پرواز کرد

کاش میشد با نسیم شامگاه برگ زرد یاس ها را ناز کرد

                              کاش میشد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ کرد

کاش میشد در سکوت دشت شب ناله غمگین باران را شنید

                             بعد دست قطره هایش راگرفت تا بهار ارزوها پر گرفت

کاش میشد با تمام حرف هایک دریچه به صفا را وا کنیم

                            کاش میشد در نهایت راه عشق ان گل گم گشته را پیدا کنیم

بیا یک شب برای قلب هامان ز نو حلقوی قابی بسازیم

                            برای اسمان این دل پاک بیا یکبار مهتابی بسازیم

بیا با برگ های یک گل سرخ به درد زنبقی مرهم گذاریم

                            اگر دل را طلب کردند از تو مبادا بگویی ما نداریم

بیا در لحظه های بی قراری به یاد غصه ی مجنون بخوانیم

                           بیا دل های عاشق را بگردیم که شاید ردی از قلبش بیابیم

بیا در ساحل غمناک بودن برای لحظه ای همرنگ باشیم

                          بیا تا مثل شب بوهای عاشق شبی هم ما کمی دلتنگ باشیم

بیا مثل روح ناز باران به روی یک رز تنها بباریم

                          بیا در باغ بی روح دلی سرد کمی رویایی نیلوفر بکاریم

بیا در کوچه های تنگ غربت برای هر غریبی یار باشیم

                         اگر صد بار قلبی را شکستیم بیا لحظه ای با احساس باشیم   

قایقی خواهم ساخت

خواهم انداخت به اب

دور خواهم شداز این خاک غریب

که در ان هیچ کسی نیست که در بیشه ی عشق

قهرمانان را بیدار کند

قایق از تور تهی

و دل از ارزوی مروارید

همچنان خواهم راند

نه به ابی ها دل خواهم بست

نه به دریا-پریانی که سر از اب به در می اورند

و در ان تابش تنهایی ماهی گیران

می فشانند فسون از سر گیسوهایشان

همچنان خواهم راند

همچنان خواهم خواند:

پشت دریاها شهری است

که در ان پنجره ها رو به تجلی باز است

بام ها جای کبوترهایی است

که به فواره ی هوش بشری می نگرند

دست هر کودک ده ساله ی شهر&شاخه ی معرفتی است

مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند

که به یک شعله &به یک خواب لطیف

خاک موسیقی احساس تو را می شنود

وصدای پر مرغان اساطیر می اید در باد

پشت دریاها شهری است

که در ان وسعت خورشیدبه اندازه ی چشمان سحرخیزان است

شاعران وارث اب و خرد و روشنی اند

پشت دریاها شهری است

قایقی باید ساخت.

به او که یاد و خاطراتش هنوز در لحظه لحظه زندگی ام جاودان است. به او که محبت&رفاقت&صمیمیت و متانت را سرمشق بود.به او که رازداری امین و سنگ صبوری وفادار بود... .

ای کاش می فهمیدی که چگونه عشق درجانم رخنه کرده است.ای کاش صدای شکستن شیشه تنهایی ام راکه همیشه از ان سکوت میبارید میشنیدی وبی تفاوت ازکنارش رد نمیشدی.

ای کاش میتوانستم غباردلم رابااب وجودت بشویم. تنهایی ام رابانغمه های شورانگیز عشقت وبی کسی ام رابااقیانوس مهربانیت به فراموشی بسپارم.مرانیز درژرفای عشق غرق کن وهمیشه با من باش تا ابد.

خداوندرابه خاطرمهربانی هایش اسمان رابه خاطرلاجوردی چهره اش باران رابه خاطر احساس همدردی اش بهاررابه خاطرشکوفه باران مهرش ودریا رابه خاطرموج های نیلی اش دوست دارم اما تورادوست دارم به خاطر دل شکسته ات واندوهایی که نمیخواهی اشکارشوند.

پروردگارا!به نگاهش مینگرم ،اشیانه مهراست.بگذار،نوازش دستانش،همچنان جاری باشددرروزگارم.گل وجودم راتاهمیشه برای ام معطرنگادار.بی تومردابم.ازمردن خویش،زمانی برخواهم ساخت که توبامن باشی.

اموختم که رنج دنیا،مصیبت دنیا،درچندچیز است،بیماری درغربت،تنگدستی درپیری،مرگ درجوانی،کوری پس از بینایی ،گمنامی پس ازسرشناسی

درزندگی ماننددریاباسخاوت،مانندخورشیدگرم ومانندگل باطراوت باش.بیاییدباعشق اغازکنیم،بامهربانی پیش برویم وباصداقت بمیریم.

کی برمیگردیتاتورا دوباره درگوشه ای ازکلبه تاریک قلبم جای دهم کی برمیگردی تا توراازافق هاجدا کنم وتو را دربین دودستم بفشارم دستان ظریفت که نشانی خوشبختی دوکبوترزیباست بفشارم ودست تونوازش گرتمام زیباییهاباشد پس برگردتامن بتوانم ارامش ازدست رفته ام راپیداکنم وازخیال خام خودبیرون ایم.برگردکه بابرگشتنت تمام زیباییهازیباترمیشوند.

تنهایی رادوست دارم چون باتنها بودن خودمیتوانم عقده های دلم رادرون برگه سفیدکه خالی ازخیالات است بنگارم.تنهایی راباخدا وباتودوست دارم.اگرتودرتنهایی شریک دردهایم باشی میتوانی محبت رابین یکدیگرتقسیم کنیم وبگوییم که محبت صفای سینه هاست محبت کلام عاشقان است ودروصف دیگرمحبت غروب عاشقان است پس بیا من وتوتنهاباشیم.

انقدر زجر کشیدم ز جهان سیر شدم               صورتم گر چه جوان است ولی پیر شدم

هنگامی که رفتی گونه هایم ازشدت اشک جامه ی قرمزبرتن کردندو دردنیای گذشته غرق شده بودم که چراهنگامی که تورفتی من تورا دیدارنکردم. اری تورفتی در روی خاکی که صدای گام های خسته غریبان در گوش تو نجوا میکنند.و با همه خوبی هایت مرا رها کردی وبه دیاری رفتی که فرسنگها از محبت های دل انگیزخاطره ها دور است به دیاری رفتی که هنگامی که میخواهم چند کلامی با تو نجوا کنم محبت و عشق و دوستی و صمیمیت رااز چشمان جادوئیت نمیبینم.پس بیا که ماندن در دیار غربت اسان نیست بیا و رحمی به دل تنهایم کن.بیا که دیار غربت دیارکینه توزی هاست.بیا من منتظر دیدارتو ام

زندگی همیشه بهار نیست گاهی ابر خزان بر ان سایه می افکند و دست بی وفایی روزگار باوفاترین یاران را از هم جدا میکند محبوبم گر روزی چنین شد بر این نوشته نظری کن و به یاد این روز قطره اشکی جاری کن.

بلور اشک به چشمم شکست هنگام وداع        که اولین غم من اخرین نگاه تو بود

می دانم که همه پنجر ها را به روی خودت بسته ای،نسیم های نوازشگر را به اتاقت راه نمی دهی ،و با واژه ها قهر کرده ای.می دانم که خسته ای و از ابرها و بادها ،از پرده ها و گلدان ها،از شیشه و تصویر ها و از همه چیز و همه کس گله داری.می دانم که هوای گرامی باغ های اینده به شدت در حیاط ساده دلت پیچیده است و دوست داری عطر های زمینی را از خودت دور کنی. می دانم که امروز حوصله مرا هم نداری و کلاغ ها و کبوترهای روزمره کلافه ات کرده اند.اما حتم دارم که این سطرهای ارام را می خوانی و چشمه های مواج احساست را در ایینه شکسته حرف های من تماشا میکنی شاید باور نکنی اما از من فقط همین کلمه ها که به شوق به سوی تو بال می زنند باقی می ماند و خودکاری که هیچ گاه اخرین حرف هایم را به تو نمی تواندگفت.دوست دارم به هیات کلمه ای نجیب درایم تا رهگذران غمگین ،صبحگاهان زیر افتابی نارس مرا زمزمه کنند. میدانم که خسته ای اما دوست دارم اجازه بدهی کلمه هایم دمی روبرویت بنشینند و نگاهت کنند.

من از یاران عاشق مینویسم              ز خورشید و شقایق مینویسم

نه از شبنم نه از باران                       من از درد جدایی مینویسم