من از ان ابتدای اشنایی                                 شدم جادوی موج چشمهایت

تو رفتی و گذشتی مثل باران                          و من دستی تکان دادم برایت

تو یادت نیست انجا اولش بود                         همان جایی که با هم دست دادیم

همان لحظه سپردم هستیم را                      به شهر بی قرار دست هایت

تو رفتی باز هم مثل همیشه                        من و یادتو با هم گریه کردیم

تو ناچاری برای رفتن و من                           همیشه تشنه شهد صدایت

شب ومهتاب واشک ویاس وگلدان                همه با هم سلامت می رسانند

هوای اسمان دیده ابری ست                      هوای کوچه غرق رد پایت

اگر می ماندی و تنها تبودم                         عروس ارزو خوشبخت میشد

وفکرش را بکن چه لذتی داشت                   شکفتن روی باغ شانه هایت

کتاب زندگی یک قصه دارد                         و تو ان ماجرای بی نظیری

و حالا قصه من غصه تست                        و شاید غصه من ماجرایت

سفر کردن به شهر دیدگانت                      به جان شعمدانی کار من نیست

فقط لطفی کن ودل را بینداز                      به رسم یادگاری زیر پایت

شبی پرسیدم از خودهستیم چیست        به جز اشک و نیاز ویاد و تقدیر

و حالا با صداقت می نویسم                    همین هایی که من دارم فدایت

دعایت میکنم خوشبخت باشی               تو هم تنها برای خود دعا کن

الهی گل کند در اسمانها                        خلوص غنچه ی سرخ دعایت   

یا رب دل پاک و جان اگاهم ده

                                 اه شب و گریه ی سحرگاهم ده

در راه خود اول ز خودم بی خود کن

                                  بی خود که شدم،ز خود به خود راهم ده

دوستت دارم ولی هرگز برایت نمی میرم.دوستت دارم ولی غرورم را بیشتر دوست دارم.دوستت دارم ولی هرگز گل سرخی را به تو هدیه نخواهم داد.دوستت دارم ولی هرگز به خاطر رسیدن به تو اشک نمی ریزم.دوستت دارم ولی دوست ندارم که بگویم دوستت دارم.دوست دارم،که درکم کنی دوستت دارم.

دوستت دارم ولی هرگز برایت نمی میرم.دوستت دارم ولی غرورم را بیشتر دوست دارم.دوستت دارم ولی هرگز گل سرخی را به تو هدیه نخواهم داد.دوستت دارم ولی هرگز به خاطر رسیدن به تو اشک نمی ریزم.دوستت دارم ولی دوست ندارم که بگویم دوستت دارم.دوست دارم،که درکم کنی دوستت دارم.

دوستت دارم ولی هرگز برایت نمی میرم.دوستت دارم ولی غرورم را بیشتر دوست دارم.دوستت دارم ولی هرگز گل سرخی را به تو هدیه نخواهم داد.دوستت دارم ولی هرگز به خاطر رسیدن به تو اشک نمی ریزم.دوستت دارم ولی دوست ندارم که بگویم دوستت دارم.دوست دارم،که درکم کنی دوستت دارم.

زندگی گلی است به نام غم           شیشه ای است به نام درد

مرواریدی است به نام اشک            ودر اخر فریادی است به نام اه

 به امید ساربان ها،به صدای نسیم ها،به صدای رعد طوفان،به نسیم عهد و پیمان ،به نشاط باغبان ها،به صفای گلستان ها،به حیاط و جسم و حیوان ،به تمام اهل کیهان،به چهار فصل هستی،به جهان روح هستی،به عشقی که تو هستی، تو را دوست دارم می پرستم.

نکردم من گناهی             فقط کردم به چشمانت نگاهی

تو هستی کعبه کوی وفایم        منم قربانی چشم سیاهت

امروز در کنار ساحلی که هیچگاه نشانی از تو در ان نیافتم قدم میزنم و فقط به تو می اندیشم و به لحظه های با تو بودن فکر میکنم ای کاش من هیچ وقت افریده نمی شدم که اینگونه از دوری تو دلتنگ شوم.ای کاش می مردم ولی هیچ زمان به جدایی و فاصله ای که میان ما می افتد فکر نمی کردم.نمی دانم حال که چشمهای بی قرار و خون الودم را به سوی افتاب می فرستم و تمام لحظه های تنهایی ام را به دریا تقدیم می کنم،تو در کجای این ساحل چشم دوخته ای و به یاد کدام عاشق اشک های دیدگانت را به دریا تقدیم می کنی .صدای امواج دریا را می شنوی؟می بینی دریا هم اهنگ جدایی می نوازد،او نیز دلتنگ است ولی دلتنگ چه کسی؟!

کجایی بی خیال روز هایی که از خیالت گریه خواهم کرد،تو رفته ای بی خیال از من،من مانده ام تنها. کنار کوچه های بی وفایی ها،میان خانه های انتظار،انتظار بی معنا.ولی ای کاش می بودی،هنوز خاطرم لبریز مهر توست.هنوزم مانده صدای خنده مهربان تو میان قلب غمگینم.چقدر ارام می خندید ان لب های معصومت،ای مونس قلب پریشانم.تو رفته ای بی خیال از من ،تو رفته ای و من تنها میان کوچه های تلخی ها.

من میگم بهم نگاه کن       تومیگی که جون فدا کن

من میگم چشات قشنگه    تومیگی دنیا دو رنگه

من میگم چقدرتوماهی       تومیگی اول راهی

من میگم بمون همیشه      تومیگی ببین نمیشه

من میگم خیلی غریبم        تومیگی نده فریبم

من میگم خواب تودیدم        تومیگی دیگه بریدم

من میگم هدف وصاله         تو میگی ولی محاله

من میگم یه عمری سوختم  تومیگی قلبمودوختم

من میگم چشاتو وا کن         تومیگی منو رها کن 

من میگم خیلی دیونه ام       تومیگی اره میدونم

من میگم دلم شکسته است  تومیگی خوب میشه خسته است

من میگم بشین کنارم         تومیگی دوست ندارم

من میگم بهم نظرکن           تو دل گفتی سفرکن

من میگم واسم دعاکن        تومیگی نظررها کن

من میگم قلبم نشکن          تومیگی من میشکنم من

من میگم واست میمیرم       تومیگی نمیپذیرم

من میگم شدم فراموش       تومیگی رفتم ازهوش

من میگم کی رفتم ازیاد       تومیگی نمرده فرهاد

من میگم بازشدی هیرون      تومیگی بیچاره مجنون

من میگم ازمن بریدی           تومیپرسی ناامیدی

من میگم واسم عزیزی         تومیگی زبون میریزی

من میگم توخیلی نازی         تومیگی غرق نیازی

من میگم دلمو بردی            تومیگی به من سپردی

من میگم کردم تعجب           تومیگی دیگه بگوخوب

من میگم تنهایی سخته        تومیگی این دست بخته

من میگم دل تو رفته            تو میگی هفت روزهفته

من میگم راه تودوره             تو میگی چاره صبوره

من میگم میخوام بشم گم     تو میگی حرفهای مردم

من میگم نگذری ساده         تو میگی ادم زیاده

من میگم دل به تو بستم      تو میگی اینقده هستن

من میگم تنهام میذاری         تومیگی طاقت نداری

من میگم خدابه همرات         تومیگی چه تلخ حرفات

من میگم اهل بهشتی         تومیگی چه سرنوشتی

من میگم توبی گناهی         تومیگی چه اشتباهی

من میگم که غرق دردم        تومیگی میخوام بگردم

من میگم چیزی میخواستی   تومیگی تشنمه راستی

من میگم ازغمه ابه             تومیگی دلم کبابه

من میگم برو کنارش            تومیگی رفته پیش یارش

من میگم باتوچکارکرد           تومیگی کشت وفرارکرد

من میگم چیزی گذاشته       تومیگی دوخط نوشته

من میگم بختش سیاهه       تومیگی اون بی گناهه

من میگم رفته که حالا         تومیگی مونده خیالا

من میگم میادیه روزی         تومیگی داری میسوزی

من میگم رنگت چه زرده      تومی پرسی برمیگرده

من میگم بیاد الهی            تومیگی چقدرتو ماهی

من میگم ماهت سفرکرد     تومیگی تو رو خبر کرد

من میگم هر که با ماهش   تومیگی بار گناهش

من میگم تو بی وفایی       تو میگی بریم یه جایی

من میگم دلم اسیره          تو میگی که خیلی دیره

من میگم خدابزرگه            تومیگی زندگی گرگه

من میگم عاشق برنده است            تومیگی معشوق پرنده است 

من میگم به روزا شک کن    تومیگی بهم کمک کن

من میگم خدا نگهدار          تومیگی تاچه بخوادیار

من میگم که تا قیامت برو زیبا به سلامت

پشت تو اب نمی ریزم که نروندنت عزیزم  

وبدان ای عزیز که این را فقط برای تو بر روی کاغذ اوردم چرا که درد تنهایی من وعزیزم تا ابد بر دلم خواهد ماند و تا ابد با یاد چهره اش زندگی خواهم کرد.

*چرا از مرگ می ترسید؟         چرا زین خواب جان ارام شیرین روی گردانید؟        چرا اغوش گرم مرگ را افسانه میدانید؟

*مپندارید بوم ناامیدی باز           به بام خاطر من میکند پرواز              مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است         مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است              مگر‏(می)این چراغ بزم جان مستی نمی ارد!          مگر افیون افسون کار            نهال بیخودی رادر زمین جان نمی کارد؟            

مگر این می پرستی ها و مستی ها             برای یک نفس اسودگی از رنج هستی نیست؟

مگر دنبال ارامش نمیگردید؟           پس چرا از مرگ می ترسید؟

*کجا ارامشی از مرگ خوش تر کس تواند دید؟                 (می)و(افیون)فریبی تیزبال و تند پروازند

اگر درمان اندوهند          خماری جان گذا دارند            نمی بخشد جان خسته را ارامش جاوید

خوش ان مستی که هوشیاری نمی بیند!

*چرا از مرگ می ترسید؟             چرا اغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟            

بهشت جاودان انجاست              جهان انجا و جان انجاست                    گران خواب ابد، در بستر گلبوی مرگ مهربان انجاست!                  سکوت جاودانی پاسدار شهر خاموشی است

همه ذرات هستی،محو در دریای بی رنگ فراموشی است               نه فریادی ،نه اهنگی،نه اوائی

نه دیروزی،نه امروزی،نه فردایی              جهان ارام و جان ارام             زمان در خواب بی فرجام

خوش ان خوابی که بیداری نمی بیند!

*سر از بالین اندوه گران خویش بردارید!            در این دوران که از ازادگی نام و نشانی نیست

در این دوران که هر جا(هر که را زر در ترازو زور در بازوست)                  جهان را دست این نامردم صد رنگ بسپارید!                      که کام از یکدیگر گیرند و خون یکدیگر ریزند                                       

در این غوغا فرو مانند و غوغا ها برانگیزند.

*سر از بالین اندوه گران خویش بردارید!                      همه،بر استان مرگ راحت،سر فرود ارید

چرا اغوش گرم مرگ را افسانه می دانید؟                      چرا زین خواب جان ارام شیرین رو می گردانید؟

چرا از مرگ می ترسید؟

به راستی که چرا از مرگ بترسیم که خواب ارام در این دنیای پر هیاهو فقط با مرگ حاصل خواهدامد.

دیدار به قیامت                                                                                       ای جان جانانم

زندگی قصه تلخی است که از اغازش

                                             بس که ازرده شدم چشم به پایان دارم

زندگی پرتو شمعی است که دربزم وجود

                                           با نسیم مژه بر هم زدنی خاموش است

دلم کرده امشب هوای شراب

                                         شرابی که از جان بر ارد خروش

شرابی که بینم در ان رقص مرگ

                                        شرابی که هرگز نیارم به هوش

شرابی تلخ میخواهم که مرد افکن بود زورش

                                       که تا یکدم بیاسایم ز دنیا و شر و شورش 

امشب همه ی ستاره ها به من نگاه می کنند،امشب همه ی فرشته ها برای من اواز میخوانند.امشب از اسمان بزرگترم و ماه می تواند روی سرانگشتانم بنشیند.امشب زمین یک گهواره ی کوچک است ومن با تکان های ارام ان بین ازل و ابد در رفت و امدم.امشب همه ی پنجره ها را باز می گذارم و همه ی کوچه ها را به تماشا می نشینم به این امید که یک بار دیگر عبور تو را ببینم.

امشب از دلم برایت می نویسم.می دانم نامه ام را نمی خوانی ولی شاید در اخرین روز حیات زمین به ان نگاهی بیاندازی.پس می نویسم:بیا به کوچه هایی که شاید فردا میزبان قدم های من وتو خواهند بود،سلام کنیم.بیا به یاد چشم هایی که روزگار غم و غصه با ما گریسته اند، گل سرخی در باغچه ی روحمان بکاریم.راست گفته است جبران خلیل جبران شاعر بلند مرتبه لبنانی که:(شاید کسی را که با او خندیده ای فراموش کنی،اما هرگز کسی را که با او گریسته ای از یاد نخواهی برد.)

ومن از هنگام تولد کائنات تا کنون در خیالاتم سر برشانه های تو گریسته ام.پس چگونه میتوانم لحظه ای تو را فراموش کنم؟چگونه میتوانم با ابرهای بهاری در سرودن تو همراه نشوم.

اگر به من بگویند فردا دنیا به پایان میرسد،کوه ها درهم می شکنند،رودها بخار میشوند و در جنگل پرنده هم پر نمی زند و اهویی نمی دود و سنجاقک ها برای همیشه بال هایشان را میبندند.اگر به من بگویند فقط یکبار دیگر می توانم از پشت شیشه های مه الود تو را ببینم و برایت دست تکان بدهم.اگر به من بگویند فرصتی نیست و فقط یک جمله می توانی به او بگویی و پس از ان به ابدیت میرسی،روبرویت می ایستم و میگویم:در قیامت نام تو را بر لب خواهم داشت و هرگز فراموشت نخواهم کرد.

عشق اتفاقی است که بی اجازه می اید و بی محابا،قلب را ویران میکند.عشق،نام دیگر ویرانی است . اوارگی در کوچه های بی عابر خیال و ویرانه های دل خویش. ساعت شنی زمان از خستگی و مرگ انباشته شده و لیلای اقیانوس ها هنوز از اب بیرون نیامده است.نقشه هایم همه بر ابند با اینهمه باز هم باید عشق را صدا بزنم.(اهای عشق! اهای دیرین دست نیافتنی!چهره ات را به من نشان بده.)

تودوری از برم دل در برم نیست      هوای دگر اندر سرم نیست

به جان دلبرم کز هر دو عالم          تمنای دگر جز دلبرم نیست

ارام جانم،سرو روانم دردت به جانم

                                  ای نازنین،ای مه جبین بی تو نمانم

از غم عشقت دل شیدا شکست

                                 شیشه ی می در شب یلدا شکست

بس زدم ریگ بیابان به کف        خار مغیلان همه در پا شکست

هر روز صبح،دوباره به دنیا می ایم.هیچکس نمی داند خوشبختی چیست؟ولی من معنای واقعی ان را می دانم ،خوشبختی یعنی اینکه قلبم از ان تو باشد و تو در وجودم جای داشته باشی.گاهی فکر می کنم کاش می شد خوشبختی را قاب کرد و به دیوار اتاق اویخت و هر صبح نگاهی به ان انداخت،لبخند زد و با تمام وجود گفت:(اه ...من چقدر خوشبختم)کاش می شد روز های تلخ را جارو کرد،به سطل زباله ریخت و اخر شب کیسه پر از زباله پر از روزهای تلخ را محکم گره زد و سر کوچه گذاشت تا رفتگر محله ان را به جایی گم و دور دست ببرد. کاش می شد،کاش می شد!اما چگونه ممکن است خوشبختی را در چارچوب یک قاب اسیر کنی تا نگاه هر حسودی به ان نیافتد؟تازه گیرم که خوشبختی ات را از چشمان دیگران پنهان کردی،با بازی سرنوشت چه می کنی؟با تقدیر که دزدکی به همه جا سر می زند،و گاه شوخی های تلخی با ادم ها میکند،چه توان کرد؟چگونه می شود روزهای تلخ زندگی را جارو کرد و در سطل زباله ریخت؟مگر می شود

تو دریای عشقی و من بلم

                                    تو شمع فروزانی و گردت منم

تو معنای عشقی بنازم تو را

                                   به راهت نمایم دل و جان فدا

نگاهت دل از دست من در ربود

                                  نگاهت همه واژه و حرف بود

 چه حرفی فریبنده تر از ان نگاه

                                   که روز سپیدم نموده سیاه

بیا تا دمی درد دلها کنیم

                                   در گوش هم عشق نجوا کنیم

تو را بخت یار است و دولت رهی

                                            که در پای محبوب جان می دهی

به حال من و روز من کس مباد

                                           که یارم رود پیش چشمم به باد

گر شکستم،گرچه خستم،هر که هستم،تا قیامت با تو هستم.از خدایان دل گسستم،با غمت تنها نشستم،چون به درگاه الهی عهد بستم پس بدان تا روز اخر ،روز محشر با تو هستم.با رسیدی از محبت،تا ابد من با تو هستم، جاودانه ماند این عشق جاودانه.گر چه با غم همنشینم،عاشقی تنهاترینم،گرچه به ظاهر فدایم،در حقیقت من نه اینم،در فراقت چون یه شعله تا سراپا اتشینم.

چگونه فراموشت کنم تو را که ازخرابه های هرزگی به قصر سفید عشق هدایتم کردی و عاشقی بیقرار و یاری بی وفا برای خویش ساختی،اهو بره ای شدی که دوستی گرگ را پذیرفتی،چگونه فراموشت کنم تو را که سال ها در خیالم سایه ات را می دیدم و تپش قلبت را حس می کردم و به جستجوی یافتنت به درگاه خداوند دعا کردم،کی تا کی،او را خواهم یافت.چگونه فراموشت کنم تو را که همزمان با تولدت در قلبم همه را فراموش کردم و....

زندگی اب روان است روان می گذرد

                  دوستی اتش جان است گران می گذرد

ای کاش من خطا نمی کردم

دل را با تو اشنا نمی کردم

یا از تو بهتر می کشیدم پا

یا هستی خود را رها نمی کردم

مستانه شبانه هجران

ای کاش تو را صدا نمی کردم

سالها در انتظار تو نشستم،سالها به راه تو اشک ریختم. سالها به تو دل خوش کردم که خواهی امد و لبخندی خواهی زد و سالها در اظطراب خوش دیدار تو خون دل خوردم اما وقتی امدی حتی لبخند نزدی ولی افسوس که دیدگان تو به عشق و مستی خو نگرفته است.

می توان او را یافت

می توان او را دید

در فراسوی نگاهی عاشق

او برای همه است

من همین قدر از او می دانم

که او،مرا می فهمد،با همه شادی ها،غصه ها،در این وادی تنهایی ها

دست او پر مهر است

شاید از اوست

که این حس غریب در دلم می جوشد

که نباشم تنها

با توام ای که نگاهت

منو با عشق آشنا کرد

تو دلم حرم نفسهات

فصل سرما رو فنا کرد

تويي اونکه تو وجودت

نيمی از خودم رو ديدم

با حضور عاشقونت

به خود خودم رسيدم

با تو شادم باتو مستم

دستتو بذار تو دستم

بی تو جون ميدم به ظلمت

با تو عشقو می پرستم

گم شدم تو شب چشمات

تو شدی فانوس راهم

تو شدی ماه و ستاره

تو شب سرد و سياهم

با حضورت ميشه حس کرد

يه نفس بوی بهارو

ميشه از لبای تو چيد

عطر باغ قصه هارو

با تو شادم باتو مستم

دستتو بذار تو دستم

بی تو جون ميدم به ظلمت

با تو عشقو می پرستم

من مسافری غريبم

توی جاده ی نگاهت

که چشام مثله قدمهات

تا ابد مونده به راهت

باورم کن که فقط تو

تويي معنای وجودم

تو بيا تا غم دوريت

نره توی تار و پودم

با تو شادم باتو مستم

دستتو بذار تو دستم

بی تو جون ميدم به ظلمت

با تو عشقو می پرستم

فریادها مرده اند

وسکوت جاریست

تنهایی حاکم سرزمین بی کسی است

میگویند خدا تنهاست

ما که خدا نیستیم

بس چرا تنهاییم...!!!

روی سنگ قبرم بنویس

در قمار زندگــــي عاقبت ما باخــــــتيم

بسکه تکخال محبت بر زمين انداختيم

((به مد پوشان بگوييد آخرين مد كفن است))

((به نامردان بگوييد از سوز درد نامردي مردم))

بر روی سنگ قبرم ننویسید که عاشق بود بنویسید اخلاقش بچه گانه بود

بر روی سنگ قبرم ننویسید که چه رنجهایی را تحمل کرد بنویسید روغگو بود

بر روی سنگ قبرم ننویسید در جوانی مرد بنویسید پیر شده بود پیر جوانی

بر روی سنگ قبرم ننویسید تنها بود بنویسید بهترین دوستش تنهایی بود

بر روی سنگ قبرم ننویسید عشق در وجود او نبود بنویسید وجود او عشق بود

بر روی سنگ قبرم ننویسید عاشق باران بود بنویسید باران موثر ترین داروی او بود

بر روی سنگ قبرم ننویسید که کم تحمل بود بنویسید مشکلاتش بیش از اندازه بود

بر روی سنگ قبرم ننویسید روزای آخر غمگین بود بنویسید شاد بود مرگش فرا رسیده بود

بر روی سنگ قبرم ننویسید از دوری یار مرد بنویسید از عشق یار مرد

بر روی سنگ قبرم ننویسید که روز تولدش مرد بنویسید که هرگز متولد نشد

بر روی سنگ قبرم ننویسید نامش ....... بود بنویسید نامش دیوانه بود

تا که بودیم نبودیم کسی
کشت ما را غم بی همنفسی

تا که رفتیم همه یار شدند
خفته ایم و همه بیدار شدند

قدر آیینه بدانیم چو هست
نه در آن وقت که اقبال شکست

دوست دارم پرواز کنم تا که از میان ابرها بگذرم و به وسعت عشق تو دست یابم

دوست دارم که تنها در گوشه ای خلوت گزینم تا که شاید ذره ای از زجرهایت را حس کنم

دوست دارم در نگاه عاشقت غرق شوم تا که شاید گرمی اشکهایت را لمس کنم

دوست دارم زیر دوش آب سرد ساعتی بی اختیار بایستم تا که شاید تلخی آن لحظه را زندگی کنم

دستم را در زیر خاکستر خاموش عشقت فرو بردم اما سوختم

سوختم از آتش روشن زیر خاکسترت

ای کاش همه فرصت ها به گل سرخ می پیوست.ای کاش مردم برای تولد یک حرف شادمانی می کردند.ای کاش من و تو در اسمان راه می رفتیم و از ماه نورانی تر می شدیم.چه می توان گفت از ان همه کلمه ای که در کناره ی صدای تو خاموش ماندند؟و از ان همه عاشقی که شیرین را نمی شناختند و از ان همه پایی که با کویر اشنا نبودند و از ان همه دستی که به تیشه ی فرهاد نرسیدند.ای کاش همه ی نفس ها به تو می رسید و همه ی اشک ها از نام تو سرچشمه می گرفت و همه ی خنده ها با یاد تو طنین می یافت.ای کاش من بی اندوه تو،به سر نمی بردم.ای کاش من بی لبخند تو شب را به صبح نمی رساندم.اه!چه روزها که در پی تو همه ی کوه ها را پشت سر گذاشتم و چه شب ها که در فراق تو به ماه خیره شدم.وقتی به ماه نگاه می کنی مرا بیاد بیاور!وقتی ستاره ها را در ایوان تاریک خانه ات می شماری نام مرا زمزمه کن!زیرا من خیلی با ماه و ستاره ها درباره ی خوبی تو سخن گفته ام.خیلی از رازهایم را به انها گفته ام.من همان کسی هستم که در تنهایی تو را در قایقی سوار بر دریا می بینم.