بوی تو را نسیم سحر می دهد به من                       یک نامه از تو،حال دگر می دهد به من

با غم ایوب نیست رنج مرا نسبتی                           صبرم از او کمترست دردم از او بیشتر

بر من و تو روزگاری رفت و عشقی پا گرفت                عاقبت چرخ حسود این عشق را از ما گرفت

بوسه های اتشین بر روی لبهامان فشرد                  اشنایی های ما رنگ جدایی ها گرفت

بی تو نظاره ی گل بیشترم می سوزد                     لاله می بینم و گل گل جگرم می سوزد

بلای عشق را جز عاشق شیدا نمی داند                به دریا رفته میداند مصیبت های طوفان را

بلبل از گل نکشید انچه کشیدم ز تو من                  گل به بلبل نکند انچه تو با من کردی

بلبل به گل نشان دهد از رنگ و بوی تو                   پروانه با چراغ کند جستجوی تو

برفلک هر شب رسانم برق اه خویش را                  تا بسوزم کوکب بخت سیاه خویش را

بنال بلبل اگر با منت سر یاریست                         که ما دو عاشق زاریم و کار ما زاریست

بوی تو را نسیم سحر می دهد به من                       یک نامه از تو،حال دگر می دهد به من

با غم ایوب نیست رنج مرا نسبتی                           صبرم از او کمترست دردم از او بیشتر

بر من و تو روزگاری رفت و عشقی پا گرفت                عاقبت چرخ حسود این عشق را از ما گرفت

بوسه های اتشین بر روی لبهامان فشرد                  اشنایی های ما رنگ جدایی ها گرفت

بی تو نظاره ی گل بیشترم می سوزد                     لاله می بینم و گل گل جگرم می سوزد

بلای عشق را جز عاشق شیدا نمی داند                به دریا رفته میداند مصیبت های طوفان را

بلبل از گل نکشید انچه کشیدم ز تو من                  گل به بلبل نکند انچه تو با من کردی

بلبل به گل نشان دهد از رنگ و بوی تو                   پروانه با چراغ کند جستجوی تو

برفلک هر شب رسانم برق اه خویش را                  تا بسوزم کوکب بخت سیاه خویش را

بنال بلبل اگر با منت سر یاریست                         که ما دو عاشق زاریم و کار ما زاریست

یا رب دل پاک و جان اگاهم ده

                                 اه شب و گریه ی سحرگاهم ده

در راه خود اول ز خودم بی خود کن

                                  بی خود که شدم،ز خود به خود راهم ده

ای عزیز،پروانه قوت از عشق اتش خورد،بی اتش قرار ندارد و در اتش وجود ندارد تا انگاه که اتش عشق او را چنان گرداند که همه جهان اتش بیند،چون به اتش رسد خود را بر میان زند،خود نداند فرقی کردن میان اتش و غیر اتش،زیرا که عشق همه خود اتش است.دریغا هر چند که بیشتر مینویسم بیشتر می اید و افزون تر می اید،اما ای دوست،از سعادت،محبت خیزد و از محبت،رویت خیزد.ندانم که از محبت هیچ علامت دیده ای ؟علامت محبت ان باشد که محبوبات دیگر را در بازد و همه محبت ها را ترک کند و محبت خدا اختیار کند،اگر نکند هنوز محبت خدا غالب نباشد.پس هر چه نپاید،پس دلبستگی را نشاید.خداوندا، خداوندا،ضعیفان را پناهی،قاصدان را بر سر راهی،مومنان را گواهی،چه عزیز است انکس که تو میخواهی پس مرا دریاب که دل دریایی من بی تو مرداب است.

این روزا عادت همه           رفتن ودل شکستنه         دردتموم عاشقا           پای کسی نشستنه

این روزامشق بچه ها        یه صفحه اشفتگیه         گردای رو ایینه ها         فقط غم زندگیه

این روزادرد عاشقا            فقط غم ندیدنه              مشکل بی ستاره ها      یه کم ستاره چیدنه

این روزا کارگلدونا             ازشبنمی ترشدنه          ارزوی شقایقا               یه شب کبوتر شدنه

این روزا اسمونمون          پراز شکسته بالیه           جای نگاه عاشقت        باز توی خونه خالیه

این روزا کار ادما               دلای پاکو بردنه              بعدش اونو گرفتنو          به دیگری سپردنه

این روزا کار ادما               توانتظارگذاشتنه            ساده ترین بهانشون      ازهم خبرنداشتنه

این روزا سهم عاشقا        حسرت وبی وفاییه        جرم تمامشون فقط       لذت اشنائیه

این روزا توی هر قفس        یکی دوتاقناریه            شباغم قناریا                تو خواب خونه جاریه

این روزاچشمای همه        غرق نیاز و شبنمه       رو گونه هرعاشقی         یه قطره بارون غمه

این روزا ورد بچه ها           بازی چرخ وفلکه           قلبای مثل دریامون         پر از خراش و ترکه

این روزا عادت گلا             مرگو بهونه کردنه         کارچشای ادما           دل رودیونه کردنه

این روزاکار رویامون         ازپونه خونه ساختنه       نشونه پروانگی          زندگیمون رو باختنه

این روزا تنهاچارمون       شایدپرنده مردنه            روبام پاک اسمون       ستاره رو شمردنه

این روزا ادما دیگه          توقلب هم جاندارن        مردم دیگه تودلهاشون   یه قطره دریاندارن

این روزافرش کوچه ها    توحسرت یه عابره         هرجایکی منتظره          ورود یه مسافره

این روزاهیچ مسافری     برنمیگرده به خونه        چشای خسته تاابد       به درب بسته میمونه

این روزا قصه هاهمش    قصه دل سوزوندنه       خلاصه حرف همه         پرزدن و نموندنه

این روزا درد ادما            فقط غم بی کسیه      زندگیشون حاصلی از    حسرت ودلواپسیه

این روزادرد ادما           چترای باز توبارونه         چشمای خیس وابریشون   همپای رود کارونه

این روزادوستاهمدیگه   باهم صداقت ندارن       یه وقتاتوی زندگی         همدیگه رو جامیذارن

این روزاسخت وسنگیه    جنس دلای ادما        فقط توی نقاشیا          دنیاقشنگ ورنگیه

این روزا جرم عاشقا       شهردل وفروختنه       چاره فقط نشستن و      به پای چشمی سوختنه

این روزا اسم گلا رو       هرگز کسی نمیدونه    اما تادلت بخواد           اینجاغریب فراوونه

این روزا فرصت دلا        برای عاشقی کمه       زخمای بی ستاره ها      تشنه یاس مرهمه

این روزا اشکامون فقط    چاره بیقراریه           تنهاپناه ادما              عکسای یادگاریه

این روزا فصل غربت     عشق وبیدای مجنونه    بغضای کال باغچه ها   منتظر یه بارونه

این روزا دوستای خوبم     همدیگروگم میکنن    دلای پاک وساده رو   فدای مردم میکنن

این روزا ادماکمن          پشت نقاب پنجره       کمترمیبینی کسی رو   که تاابد منتظره

مردم مابه همدیگه       فقط زودعادت میکنن   حقاکه بی وفایی رو      خوبم رعایت میکنن

درسته که اینجاهمه     پاییزرو دوست ندارن     پاییزکه از راه برسه      پا روی برگاش میذارن 

اما شاید تو زندگی     یه بغض خیس وکال دارن   چندتاغم ویه حسرت و    ارزوی محال دارن

این روزا بایدهممون    برای هم سایه باشیم      شبایه کم دلواپس      کودک همسایه باشیم

اونوقت دوباره ادما    دستاشونوپل میکنن         دردای ارغوانی رو       باهم تحمل میکنن

اگه به هم کمک کنیم   زندگی دیدنی میشه     برسرپیمان میمونن   دوستای خوب تاهمیشه

اما نه فکر که میکنم     این کار یه کارساده نیست    انگاربرای گل شدن     هنوز هوا اماده نیست   

سلام دوستان عزيزازانتخابتون متشكرم

                                            پاره ای اهم به راهی بیقرار افتاده ام

اتشم،در خرمن امال خویش افکنده ام

                                           ناله ام،در دامن شب های تار افتاده ام

بوسه ای نشکفته ام،در موی او پیچیده ام

                                           حسرتی بی حاصلم در پای یار افتاده ام

اشک چشمم،ایت نومیدیم ای جان ولی

                                           در رهت از دیده ای امیدوار افتاده ام

گر جوانی می کنم در عشق او عیبم مکن

                                          برگ خشکم در گریبان بهار افتاده ام

مردم گر بی جوهرم بینند جای شکوه نیست

                                          تیغ تیزی بوده ام و اکنون ز کار افتاده ام

روزگاری چون نگه جا داشتم در چشم خلق

                                          من که چون مژگان ز چشم روزگار افتاده ام

سینه ام لبریز گوهر بوده و ز دریای عشق

                                         چون صدف با دست خالی بر کنار افتاده ام

کیستم من؟چیستم من؟خسته ای دیوانه ای

                                         فی غلط گفتم که از دیوانگان افسانه ای

                چرخش

                        جهش

                                 خزش

                                       از عمق زندگی خیلی دور

                                       به سرچشمه ی زیستنی خیلی نزدیک...

                                       شگفتا!شگفتاکه هنوز به تو می اندیشم

                                      در تجسمی زیبا از خاطرات بودن ها ...

رویاهای نادیدنی

                 افسانه های ناشنیدنی

                                             و طرح هایی نوین،از دو انسان...دو زندگی

بیقرارم در دام بی قراری ها،در ستیز و اشفتگی

و سرانجام و به ناگهان این قلب است که به درد می نشیند

و با شتاب تند ضربان خود،می گوید قصه غصه ها را

راهی برای بازگشت به گذشته نیست

زمان دویدن به سر امده

وخیلی دیر است برای دویدن

                                  و خیلی زود برای فهمیدن

                                                                   اگرچه همه چیز خوب است

                                                    زمان میتواندفاش سازدتمام رازهارا...

درشباهنگام

             ودر دل تاریکی ها 

                                صدایت میکنم

                                                نامت را

                                                       واپسین نگاه و کلامت را

                                                                                    اوازمیدهم...اواز...

هیچ چیز کامل نیست

                        وتکرار

                            که در انبوه ازدحام بی نظمی ها 

نظمی که قادر است همه چیز را درباره ی من تغییر دهد.

نه حرکت ،نه ایستایی،نشانه ایست

برای دگرگونی ها.

ما نیز چون نسیم سحر در حریم باغ                روزی ندیدیم بلبل وپروانه بوده ایم

ما هم به روزگار جوانی ز شور عشق              عبرت فزای مردم فرزانه بوده ایم

برکام خشک ما به حقارت نظر مکن                ما هم رفیق ساغر وپیمانه بوده ایم

ای عاقلان به لذت دیوانگی قسم                  ما نیز دل شکسته و دیوانه بوده ایم

زندگی اتشگهی دیرینه پا بر جاست

گر بیافروزیش رقص شعله اش تابیکران پیداست

ور نه خاموش است و خاموشی گناه ماست.

                                             مدارا با جفایش گر نمی کردم چه می کردم؟

به دور نرگس مخمور و لعل می گسار او

                                             به مستی گر نوایی سر نمی کردم چه می کردم؟

به دام نیستی افتادم از افسون این هستی

                                            گر این افسانه را باور نمی کردم چه می کردم؟

به رویش رو نما گر جان نمی دادم چه می دادم؟

                                            به مویش دل گرفتار گر نمی کردم چه می کردم؟

به دور زندگی نوشم شراب از خون دل اما

                                            اگر این باده در ساغر نمی کردم چه می کردم؟

مرا در تشنه کامی جان به لب می اید از حسرت

                                            به تیغش گر گلویی تر نمی کردم چه می کردم؟

چو دامان شفق هر شب ز اشک دیدگان‎(ازاده)

                                          اگر دامن پر از اختر نمی کردم چه می کردم؟

ای لاله های سرخ سر به زیر صحرایی،قدح تان را به من وام دهید، میخواهم به قد هفت لاله در انها سکوت بریزم.و تو ای سوسن زیبا،هفت زبانت را برای حرف های سکوت می خواهم.بیا با هم سفری داشته باشیم،بال های پروازت با من.انجا را ببین ،ان گورستان متروک را می گویم بیا بر سر این گور بی نام و نشان شمعی روشن کنیم.چقدر سکوت مرده سنگین است،می ترسم جام لاله طاقت نیاورد و ترک بر دارد.عیبی ندارد،سکوت ریخته را با عطر لاله ترک برداشته به نسیم می سپاریم تا جان مشتاقی  را نوازش کند. بیا باهم

به خاک پای عزیزان که از محبت یار                           دل از محبت دنیا و اخرت کندم

به خاک پای تو سوگند و جان زنده دلان                     که من به پای تو بر مردن ارزومندم

به روز وصل تو دانی که چیست حالت ما                    که حاجتی نتوان خواست از خدا جز تو

بت من سخت می ترسم که از اهل جفا باشی          به گل بسیار می مانی،مبادا بی وفا باشی

به ماه روی تو این ارزو که من دارم                           هزار سال اگر نبینمت هنوز کم است

به یاد چشم تو دارم دلی خراب هنوز                      سحر رسید و ندارم خیال خواب هنوز

به کاخ وصل تو پر می فشاندم از سر شوق             کنون ز سنگ جدایی شکسته بال شدم

بروی او نگرستن ز من نمی اید                             من این دو دیده برای گریستن دارم

به روز غم کسی جز سایه ی من نیست یار من      ولی ان هم ندارد طاقت شب های تار من

سوگند به سپیدی گل یاس،سوگند به ابی بی کران اسمان ها و دریاها،سوگند به طراوت و سرسبزی سبزه ها،سوگند به سرخی عشق،به شقایق ها،سوگند به تابندگی دل های شما،سوگند به سیاهی دل شب،ان هنگام که انسان را به تفکر و سکوت وا می دارد،و سوگند به خداوندگار عشق،که با تمام وجود دوستتان دارم و هرگز نگاهم را از ساحل چشمانت بر نخواهم داشت.زندگی زمانی زیباست که ریشه ی ان از عشق و شاخه هایش از محبت و گلبرگ هایش از صداقت باشد.

بر خیز طبیبا که دل ازرده ام امروز                                بگذار مرا کز غم او مرده ام امروز

به خدا کافر اگر بود به رحم امده بود                             ز ان همه ناله که من پیش تو کافر کردم

به کویت با دل شاد امدم با چشم تر رفتم                    به دل امید درمان داشتم درمانده تر رفتم

به صحرا لاله در محفل چراغم                                   بهر صورت که هستم بی تو داغم

بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید                        بهار رفت و تو رفتی و هر چه بود بگذشت

به هر بهانه که باشد به گریه روی اورم                       غم فراق تو هم بهترین بهانه من

به سنگ رخنه شد از بس گریستم بی تو                  ز سنگ سخت ترم من که زیستم بی تو

ستاره ای؟نه!مهی؟نه!فرشته ای؟نه!گلی؟نه              بر هر چه خوانمت انی،چو بنگرم به از انی

به غیر از مه ندارد کس خبر از ناله و اهم                    که او در وادی هجر تو شبها بود همراهم

بسا روز جوانی را به غفلت تبه کردم                        منم اکنون و شام پیری و صبح پشیمانی

                                            پاره ای اهم به راهی بیقرار افتاده ام

اتشم،در خرمن امال خویش افکنده ام

                                           ناله ام،در دامن شب های تار افتاده ام

بوسه ای نشکفته ام،در موی او پیچیده ام

                                           حسرتی بی حاصلم در پای یار افتاده ام

اشک چشمم،ایت نومیدیم ای جان ولی

                                           در رهت از دیده ای امیدوار افتاده ام

گر جوانی می کنم در عشق او عیبم مکن

                                          برگ خشکم در گریبان بهار افتاده ام

مردم گر بی جوهرم بینند جای شکوه نیست

                                          تیغ تیزی بوده ام و اکنون ز کار افتاده ام

روزگاری چون نگه جا داشتم در چشم خلق

                                          من که چون مژگان ز چشم روزگار افتاده ام

سینه ام لبریز گوهر بوده و ز دریای عشق

                                         چون صدف با دست خالی بر کنار افتاده ام

کیستم من؟چیستم من؟خسته ای دیوانه ای

                                         فی غلط گفتم که از دیوانگان افسانه ای

                چرخش

                        جهش

                                 خزش

                                       از عمق زندگی خیلی دور

                                       به سرچشمه ی زیستنی خیلی نزدیک...

                                       شگفتا!شگفتاکه هنوز به تو می اندیشم

                                      در تجسمی زیبا از خاطرات بودن ها ...

رویاهای نادیدنی

                 افسانه های ناشنیدنی

                                             و طرح هایی نوین،از دو انسان...دو زندگی

بیقرارم در دام بی قراری ها،در ستیز و اشفتگی

و سرانجام و به ناگهان این قلب است که به درد می نشیند

و با شتاب تند ضربان خود،می گوید قصه غصه ها را

راهی برای بازگشت به گذشته نیست

زمان دویدن به سر امده

وخیلی دیر است برای دویدن

                                  و خیلی زود برای فهمیدن

                                                                   اگرچه همه چیز خوب است

                                                    زمان میتواندفاش سازدتمام رازهارا...

درشباهنگام

             ودر دل تاریکی ها 

                                صدایت میکنم

                                                نامت را

                                                       واپسین نگاه و کلامت را

                                                                                    اوازمیدهم...اواز...

هیچ چیز کامل نیست

                        وتکرار

                            که در انبوه ازدحام بی نظمی ها 

نظمی که قادر است همه چیز را درباره ی من تغییر دهد.

نه حرکت ،نه ایستایی،نشانه ایست

برای دگرگونی ها.

ما نیز چون نسیم سحر در حریم باغ                روزی ندیدیم بلبل وپروانه بوده ایم

ما هم به روزگار جوانی ز شور عشق              عبرت فزای مردم فرزانه بوده ایم

برکام خشک ما به حقارت نظر مکن                ما هم رفیق ساغر وپیمانه بوده ایم

ای عاقلان به لذت دیوانگی قسم                  ما نیز دل شکسته و دیوانه بوده ایم

زندگی اتشگهی دیرینه پا بر جاست

گر بیافروزیش رقص شعله اش تابیکران پیداست

ور نه خاموش است و خاموشی گناه ماست.

                                             مدارا با جفایش گر نمی کردم چه می کردم؟

به دور نرگس مخمور و لعل می گسار او

                                             به مستی گر نوایی سر نمی کردم چه می کردم؟

به دام نیستی افتادم از افسون این هستی

                                            گر این افسانه را باور نمی کردم چه می کردم؟

به رویش رو نما گر جان نمی دادم چه می دادم؟

                                            به مویش دل گرفتار گر نمی کردم چه می کردم؟

به دور زندگی نوشم شراب از خون دل اما

                                            اگر این باده در ساغر نمی کردم چه می کردم؟

مرا در تشنه کامی جان به لب می اید از حسرت

                                            به تیغش گر گلویی تر نمی کردم چه می کردم؟

چو دامان شفق هر شب ز اشک دیدگان‎(ازاده)

                                          اگر دامن پر از اختر نمی کردم چه می کردم؟

ای لاله های سرخ سر به زیر صحرایی،قدح تان را به من وام دهید، میخواهم به قد هفت لاله در انها سکوت بریزم.و تو ای سوسن زیبا،هفت زبانت را برای حرف های سکوت می خواهم.بیا با هم سفری داشته باشیم،بال های پروازت با من.انجا را ببین ،ان گورستان متروک را می گویم بیا بر سر این گور بی نام و نشان شمعی روشن کنیم.چقدر سکوت مرده سنگین است،می ترسم جام لاله طاقت نیاورد و ترک بر دارد.عیبی ندارد،سکوت ریخته را با عطر لاله ترک برداشته به نسیم می سپاریم تا جان مشتاقی  را نوازش کند. بیا باهم

به خاک پای عزیزان که از محبت یار                           دل از محبت دنیا و اخرت کندم

به خاک پای تو سوگند و جان زنده دلان                     که من به پای تو بر مردن ارزومندم

به روز وصل تو دانی که چیست حالت ما                    که حاجتی نتوان خواست از خدا جز تو

بت من سخت می ترسم که از اهل جفا باشی          به گل بسیار می مانی،مبادا بی وفا باشی

به ماه روی تو این ارزو که من دارم                           هزار سال اگر نبینمت هنوز کم است

به یاد چشم تو دارم دلی خراب هنوز                      سحر رسید و ندارم خیال خواب هنوز

به کاخ وصل تو پر می فشاندم از سر شوق             کنون ز سنگ جدایی شکسته بال شدم

بروی او نگرستن ز من نمی اید                             من این دو دیده برای گریستن دارم

به روز غم کسی جز سایه ی من نیست یار من      ولی ان هم ندارد طاقت شب های تار من

سوگند به سپیدی گل یاس،سوگند به ابی بی کران اسمان ها و دریاها،سوگند به طراوت و سرسبزی سبزه ها،سوگند به سرخی عشق،به شقایق ها،سوگند به تابندگی دل های شما،سوگند به سیاهی دل شب،ان هنگام که انسان را به تفکر و سکوت وا می دارد،و سوگند به خداوندگار عشق،که با تمام وجود دوستتان دارم و هرگز نگاهم را از ساحل چشمانت بر نخواهم داشت.زندگی زمانی زیباست که ریشه ی ان از عشق و شاخه هایش از محبت و گلبرگ هایش از صداقت باشد.

بر خیز طبیبا که دل ازرده ام امروز                                بگذار مرا کز غم او مرده ام امروز

به خدا کافر اگر بود به رحم امده بود                             ز ان همه ناله که من پیش تو کافر کردم

به کویت با دل شاد امدم با چشم تر رفتم                    به دل امید درمان داشتم درمانده تر رفتم

به صحرا لاله در محفل چراغم                                   بهر صورت که هستم بی تو داغم

بهار بود و تو بودی و عشق بود و امید                        بهار رفت و تو رفتی و هر چه بود بگذشت

به هر بهانه که باشد به گریه روی اورم                       غم فراق تو هم بهترین بهانه من

به سنگ رخنه شد از بس گریستم بی تو                  ز سنگ سخت ترم من که زیستم بی تو

ستاره ای؟نه!مهی؟نه!فرشته ای؟نه!گلی؟نه              بر هر چه خوانمت انی،چو بنگرم به از انی

به غیر از مه ندارد کس خبر از ناله و اهم                    که او در وادی هجر تو شبها بود همراهم

بسا روز جوانی را به غفلت تبه کردم                        منم اکنون و شام پیری و صبح پشیمانی

ای کاش در چشمهایت،تردید را دیده بودم           

                                                 یا از همان روز اول،از عشق ترسیده بودم

ای کاش ان شب که رفتم از اسمان گل بچینم

                                                 جای گل رز برایت،پروانگی چیده بودم

گل را به دست تو دادم،حتی نگاهم نکردی

                                                ان شب نمی دانی اما،تا صبح لرزیده بودم؟

ان شب تو با خود نگفتی،که بر سر من چه امد

                                                با خود نگفتی ز دستت،من باز رنجیده بودم

از ان شب سرد پاییز،که چشم من به تو افتاد

                                                گفتم که ای کاش شب ها،هرگزنخوابیده بودم

از کوچه که می گذشتیم،حتی نگاهم نکردی

                                                چشمت پی دیگری بود،این را نفهمیده بودم

ان شب من واشک ومهتاب،تاصبح باهم نشستیم

                                               ای کاش یک خواب بدبود،چیزی که من دیده بودم

تو اهل ان دور دستی،من یک اسیر زمینی

                                              عشق زمین وافق را،ای کاش سنجیده بودم

بی تو چه شب ها که تا صبح درحسرت باتو بودن

                                             اندوه ویرانیت را،تنها پرستیده بودم

وقتی صدا کردی از دور،با عشوه ای مادرت را

                                            ان لهجه ی نقره ای را،ای کاش نشنیده بودم

انگار تقصیر من بود،حق با تو و اسمان است

                                            وقتی که تو میگذشتی،از دور خندیده بودم

اما به پروانه سوگند،تنها گناهم همین ست

                                           جای تو بودم اگرمن،صدبار بخشیده بودم

باید برایت دعا کرد،اباد باشی و سرسبز

                                          ای کاش هرگز نبینی،چیزی که من دیده بودم

اندوه بی اعتنایی،چه یادگار عجیبی ست

                                         اما چه شب ها که ان را،از عشق بوسیده بودم

حالا بدان تو که رفتی ،در حسرت بازگشتت

                                        یک اسمان اشک ان شب،در کوچه پاشیده بودم

 هرگز پشیمان نگشتم،از انتخاب تو هرگز

                                        رفتی که شاید بدانم،بیهوده رنجیده بودم

حالا تو را به شقایق،دیگر بیا کوچ کافیست

                                        جای تو بودم اگر من،این بار بخشیده بودم

بنام تنها پناه اشفتگان دیار سرنوشت،تقدیم به تمامی انانی که هنوز تکه ای از اسمان در چشمانشان،جرعه ای از دریا در دستانشان و تجسمی زیبا از خاطره ایثار گل سرخ در معبد

ارغوانی دل هایشان به یادگار مانده است.نخستین چکه ناودان بلند یک احساس را در قالب

کلامی از جنس تنفس باغچه های معصوم یاس به روی حجم سپید یک دفتر میریزم وان را با

لهجه ی همه ی پروانه صفت های این گیتی بی انتها به اسمان نیلوفری تمامی دل های زلال

هدیه کنم.در پناه خالق نیلوفرها مهربان و شکیبا بمانید.

برگرد بی تو بغض فضا وا نمیشود                        یک شاخه یاس عاطفه پیدا نمیشود

درصفحه ی دلم نوشتی صبورباش                      قلبم غبار دارد و معنا نمی شود

بی تو شکست پنجره ی روبه اسمان                   غم در حریم ابی دل جا نمی شود

دریای تو پناه نگاه شکسته است                        هر دل که مثل قلب تو دریا نمی شود

میخواستم بچینم از ان سوی دل گلی                 اما بدون تو گلی وا نمی شود

دردیست انتظار که درمان ان تویی                      این درد تلخ بی تو مداوا نمی شود

زیباترین گلی که پسندیده ام تویی                      گل مثل چشمهای تو زیبا نمی شود

بی تو شکسته شدغزل اشناییم                        این رسم مهربانی دنیا نمی شود

گفتی صبور باش وبه اینده ها نگر                        پروانه که صبور و شکیبا نمی شود

شبنم،گل نگاه مرا باز شسته است                    دل در کنار یاد تو تنها نمی شود

گلدان یاس بی تو شکست وغریب شد                گلدان بدون عشق شکوفا نمی شود

باران کویر روح مرا می برد به اوج                         اما دلم بدون تو شیدا نمی شود

رفتی وبی تو نام شکفتن غریب شد                  دیگر طلوع مهر هویدا نمی شود

رویای من همیشه به یاد تو سبز بود                  رفتی و حرفی از غم رویا نمی شود

رفتی ودل میان گلستان غریب ماند                   دیگر بهار محو تماشا نمی شود

یک قاصدک کنار من امدکمی نشست               گفتم که صبح این شب یلدا نمی شود؟

دل های منتظرهمه تقدیم چشم تو                  امروز بی حضور تو فردا نمی شود  

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی،تو را با لهجه گل های نیلوفر صدا کردم.تمام شب برای باطراوت ماندن باغ قشنگ ارزوهایت دعا کردم.پس از یک جستجوی نقره ای درکوچه های ابی احساس تو را از بین گل هایی که در تنهایی ام روئیده باحسرت جدا کردم.و تو در پاسخ ابی ترین موج تمنای دلم گفتی دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی و من تنها برای دیدن زیبایی ان چشم تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم همین بود اخرین حرفت و من بعد از عبور تلخ و غمگینت حریم چشمهایم را بروی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم.نمیدانم چرا رفتی نمیدانم چرا؟شاید خطا کردم و تو بی انکه فکر غربت چشمان من باشی نمیدانم کجا،تا کی،برای چه،.ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه میباریدوبعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه برمیداشت تمام بالهایش غرق در اندوه غربت شد و بعد از رفتن تو اسمان چشمهایم خیس باران بود و بعد از رفتنت انگار کسیحس کرد من بی تو تمام هستی ام از دست خواهد رفت کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد و بعد از رفتنت دریا چه بغضی کرد.کسی فهمیدتو نام مرا از یاد خواهی برد و من با انکه می دانم تو هرگز یاد من راباعبورخود نخواهی بردهنوز اشفته ی چشمان زیبای توام برگرد.ببین سرنوشت انتظار من چه خواهد شد و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید کسی از پشت قاب پنجره ارام و زیبا گفت تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو در راه عشق و انتخاب ان خطا کردم و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست ومن دراوج پاییزی ترین ویرانی یک دل میان غصه ای ازجنس بغض کوچک یک ابر نمیدانم چرا؟شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ ارزوهایت دعا کردم.