خنده ی آدما همیشه از دل خوشی نیست.گاهی دل شکستن کمتر از ادم کشی نیست،گاهی دل آنقدر تنگ میشه که گریه هم کم میباره ،دل هم سر به دیوار میزنه پس از یه حرف ساده هم گاهی چقدر غم میباره.

کاش میشد قلبها آباد بود کینه وغمها به دست باد بود،کاش میشد دل فراموشی نداشت نمنم باران هم آغوشی نداشت،کاش میشد گم شوند این کاشهای زندگی پشت نقاب بندگی،کاش میشد کاشها مهمان شوند در میان غصه ها پنهان شوند،کاش میشد آسمان رنگین نبود ردپای قهروکین رنگین نبود،کاش میشد روی خط زندگی! باتو باشم تا نهایت سادگی!

اگر میدانستم در پس هر خنده ای گریه ای وجود دارد هرگز نمیخندیدم واگردرپس هرسلامی،خداحافظی هست هرگزسلام نمیکردم،واگر میدانستم درپس هر آشنایی جدایی وجود دارد ،هرگز آشنایت نمیشدم،

وحالا !که خندیدم ،سلامت کردم،وآشنایت شدم دوست دارم ،هرگز فراموشت نخواهم کرد.

اگر پرستو ها كوچ كردن را فراموش كنند اگر شمع ها سوختن را فراموش كنند.

اگرماهي ها دريا را فراموش كنند.اگر پرنده ها پرواز را فراموش كنند.اگرفريادهابي صدا شوند.

اگر پروانه ها شمع را فراموش كنند.اگرمادر ها مهر و محبت را فراموش كنند.

اگر كوه ها استواري را از ياد ببرند واگر ابرها گريستن را فراموش كنند.

اگرزمين سنگدل شود و اسمان دلتنگ و اگر درختان سبز بودن را رها كنند.

اگر قلب ها تپيدن را فراموش كنندو اگر رودها جاري شدن را كنار بگذارند.

اگر مهتاب روشنايي را از مردمان دريغ كندو اگرخورشيد بر زمين نتابد.

من تو را همچون روز ازل كه به عشق خود اعتراف كردم دوست دارم و مي پرستم زيرا كه با تو قلبم شروع به تپيدن ميكند و با ياد تو زنده هستم و با عشق به تو زندگي ميكنم.

شب امد پشت ديوار شكايت

                         خموش و بي صدا و پر حكايت

شب امد نم نم باران فرو ريخت

                         شكوه عاشقي شد بي نهايت

امتحانِ عشق...من مانده‌ام و یک برگۀ سفید!....یک دنیا حرف ناگفتنی و یک بغل تنهایی و دلتنگی...درد دل من در این...کاغذ کوچک جا نمی‌شود!...در این سکوت بغض‌آلود
...قطره کوچکی هوس سرسره بازی می‌کند!...و برگۀ سفیدم عاشقانه....قطره را در آغوش می‌کشد!...عشق تو نوشتنی نیست..
در برگه‌ام، کنار آن قطره، یک قلب می‌کشم!...وقت تمام است.
...برگه‌ها بالا...

تواین بـــــــارون تنــــهایی ،

نمیدونـــی چه دلگــــیرم

جدایـــی ازنگاه تــوکه حالاگشــــته تقدیـــــرم

نمــــی دونی چه دلتـنگم

نــمی دونی چـه غمگیــنم

ندارم بیـــــش ازاین طاقـــــت

بـدون تـــــومــــیمیـرم

زمــــــان بازیچـــــــه ام کرده

شـــــدم خســـته ازاین دوران

گــــذرازلحظــــــه ها ســـخت اســت

بکن بـــــاوردگــــر پـــــــیرم

بکن بـــــــاور دگر پـــــــیرم

بیــــــا ای مهـــــــربان ، ای یـــار

بیا تـــــا که کنــــــم اقــــــــرار

که محــــتاجم به آن لحــــظه که آغـــــوش تومیــــــگیرم

نمـــیدانم کنــــون خوابــی ویا اینــــکه توبیـــــداری

ولی ازمن مپـــــرس حالـــــــم کنـــون از زنــــــدگی سـیرم...............

زیر باران با یاد تو میروم ، به دنبال جای پای تو

تو را می پرستم من شبانه ، برای لحظه های شادمانه

برای با تو بودن صادقانه ، می آیم من به پیشت عاشقانه

به تو دل بستم من شاعرانه ، اما افسوس از درک زمانه

چه زیباست راز زمانه ، اگر زندگی باشد یک ترانه

نمی خواهم برگردی

این را به همه گفته ام

حتی به تو

به خودم

اما نمی دانم

چرا هنوز...

برای آمدنت فال میگیرم



من چشمهایـــم را بستم و تو قایــم شدی ...
من هنـــوز روزها را می شــمـــــــــــــــــارم!. ..
تـــو پیدا نمیشوی !
یا من بازی را بلــد نیستم !
یا تو جر زدی





با گفتن یک " جایت خالیست"
نه جای من پر می شود و نه از عمق شادی هایت کمتر
فقط دلخوش می شوم
که هنوز بود و نبودم برایت مهم است...





مرا به ذهنت بسپار، نه به دلت،
من از گم شدن در جاهای شلوغ می ترسم
 

زندگی باور میخواهد
آن هم از جنس امید
که اگر سختی راه
به تو یک سیلی زد
یک امید از ته قلب به تو گوید
که خدا هست هنوز

گاهی اونقدر دلگیر و دلتنگم که می گم : خدایا!زندگی به این بی اهمیتی و پوچی برای چی می گذرونم؟بی هیچ امیدی!

و گاهی هم حتی یه اتفاق کوچیک یه دیدار ساده اونقدر امیدوارم می کنه که عروسکم رو محکم بغل می گیرم و حتی زودتر از همه خواب می رم که شاید خوابشو هم ببینم!!...
زندگی منو باش که به چه چیزایی بستگی داره خداییش!!..
دیدن کسی عرض ۱ ثانیه!۱ ثانیه فقط و فقط ۱ ثانیه!!...
اونقدر خوشحالم کرد که احساس بی وزنی هم دیگه واسه وصفش کمه!
و اونقدر غمگین شدم که تموم اون راهی که واسه دیدنش رفتم رو موقع برگشت فقط اشک ریختم!
سرم درد گرفته بود و تموم خاطره هام جلو چشمام رژه می رفتن!
چاره ای نداشتم جز اینکه سرم رو به شیشه تکیه بدم و چشمامو ببندمو
وای از خاطره ها!.......

من بدهکار توام ای مادر
همه جانی که به من بخشیدی
لحظاتی که برای  من جنگیدی
و بدهکار توام عمرت را
روزهایی که ز من رنجیدی
اشک ها دزدیدی، و به من خندیدی
....
من بدهکار توام ای مادر!

کاش قادر بودم انچه را که در وجودم می گذرد با تو در میان بگذارم.تمام لحظات و دقایق عمرم مملو از مهر توست و تمام ثانیه هایم انباشته از تصویر توست.مهر تو چون نسیمی روح انگیز و دل نواز به حریم قلب تنهایم پانهاده است و دل پریشانم تو را می جوید وجودم از درد جانسوزی گداخته است.تو تنها موجودی هستی که بعد از خدا دوستت داشته ام شاید باور نکنی اما تا به امروز هیچکس را به اندازه ی تو دوست نداشته ام در کنار تو برای من ابدیتی وجود ندارد .هر چه هست در وجود توست.عشق تو در تمام وجود ریشه دوانیده و من قادر نیستم در برابر این غریزه ی طبیعی به جنگ طبیعت بروم.کاش کور بودم و تو را نمی دیدم.کاش کر بودم و با تو سخن نمی گفتم تا تو را در چنین گردابی گرفتار نمی ساختم دلم می خواهد انقدر بگریم تا از اشک هایم جویباری جاری شود و سیلی روان گردد که تا خانه ات امتداد یابد و تو را سوار بر زورقی در میان سیلاب اشکم به نزد من بیاورد.می خواهم فریاد براورم و شرح پریشانی خود را قصه ی بی سروسامانی خود را به گوش جهان برسانم.در میان رویاهای واژگون شده ام باز انتظار معجزه ای را میکشم در ناامیدی و یاس به امیدی واهی چنگ می اندازم و به نظر من هیچ انسانی بر پهنه گیتی تا کنون چنین انسان دیگری را دوست نداشته است من همه جا حضور تو را حس می کنم و کوچه های خلوت شهر را با یاد تو بو میکشم.از همان لحظه که عشق تو به خانه ی دلم کوبید دیگر خود را فراموش کرده ام و خانه ی چشمان تو کعبه امال من گشته است.گاه با خود می گویم کاش هرگز ندیده بودمت و گاه بر خود نهیب میزنم که در ان صورت تا پایان عمر عبث و باطل می بودم.به خدا سوگند تا روزی که زنده ام ان روز اشنایی را فراموش نخواهم کرد.خاطرات ان روز ها همیشه در لوح ضمیرم باقی خواهند ماند.شیرین تر از جانم این یک واقیعت انکارناپذیر است که وقتی انسان در برابر مشکلات به بن بست رسیده و متاصل ودرمانده گردید و در عین ناامیدی و بی پناهی به یاد خدا می افتد.

خدا زمین را مدور آفرید تا به انسان بگوید:
همان لحظه که تصور می کنی به آخر رسیده ای، درست در لحظه ی آغازی...